Για το μεταναστευτικό ζήτημα Ι
Για την αντιγραφή: Λαμπρινή Χ. Θωμά - 04/12/2008
Το "μεταναστευτικό ζήτημα" είναι ένα ζήτημα εξολοκλήρου χαλκευμένο, όπως άλλωστε είναι —και για τους ίδιους λόγους— κάθε δημόσιο ζήτημα στην σύγχρονη κοινωνία: το θέμα εγείρεται από την Οικονομία και συζητάται σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.
Η σχετική συζήτηση άλλωστε περιορίζεται σε ηλιθιότητες, του τύπου: πρέπει να κρατήσουμε ή να ξεφορτωθούμε τους μετανάστες; (Ενώ, προφανώς, ο πραγματικός μετανάστης δεν είναι ο μόνιμος κάτοικος ξενικής προέλευσης αλλά εκείνος ο οποίος θεωρείται και θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του ως διαφορετικό και πρόκειται να παραμείνει έτσι. Πολλοί μετανάστες ή τα παιδιά τους, έχουν ελληνική υπηκοότητα. Πολλοί παλαιότεροι αλβανοί ή πολωνοί μετανάστες, κάποιοι άραβες και αφρικανοί μετανάστες, αφομοιώθηκαν στην μάζα του ελληνικού πληθυσμού, η οποία ήταν τότε ακόμη διακριτή).
Όπως τα πυρηνικά απόβλητα και οι πετρελαιοκηλίδες, οι μετανάστες αποτελούν ένα προϊον του σύγχρονου καπιταλιστικού τρόπου διαχείρισης —με τη διαφορά πως τα "όρια ασφαλείας" στην περίπτωση τους ορίζονται με μεγαλύτερη ταχύτητα και "επιστημονικότητα". Εξάλλου, όπως τα πυρηνικά απόβλητα και οι πετρελαιοκηλίδες, θα παραμείνουν μαζί μας για αιώνες, χιλιετίες, για πάντα.
Θα πρέπει να τους ενσωματώσουμε, ή να "σεβαστούμε την πολιτισμική τους διαφορετικότητα"; Άλλο άχρηστο ψευτοδίλλημα. Δεν μπορούμε πλέον να ενσωματώσουμε κανέναν: ούτε τους νέους, ούτε τους Έλληνες εργάτες, ούτε καν τους επαρχιώτες μια και η Αθήνα, μια κατεστραμμένη πόλη, έχει χάσει τον ιστορικό της ρόλο, ο οποίος ήταν η παραγωγή ελλήνων. Τι νόημα έχει η αστική συσσώρευση χωρίς σοβαρή πρωτεύουσα;
Πιπιλάμε σαν καραμέλα, χρησιμοποιώντας μια καθαρά διαφημιστική γλώσσα, τα περί άνθισης της "πολιτισμικής διαφορετικότητας". Ποιoύ πολιτισμού; Δεν έχει απομείνει στάλα. Ούτε χριστιανικός, ούτε μουσουλμανικός, ούτε σοσιαλιστικός, ούτε επιστημονικός. Ας μη μιλάμε λοιπόν για κάτι πεθαμένο. Αν εξετάσουμε τα στοιχεία και την πραγματικότητα, βλέπουμε πως δεν έχει απομείνει τίποτα πέρα από την Αμερικάνικου τύπου κατάρρευση κάθε κουλτούρας και πολιτισμού.
Αυτό που σίγουρα δεν θα βοηθήσει στην ενσωμάτωση είναι το δικαίωμα ψήφου. Οι έλληνες έχουν δικαίωμα ψήφου και αυτό δεν σημαίνει τίποτα (το κάθε κόμμα είναι ίδιο με κάθε άλλο, κάθε κομματική υπόσχεση ισοδυναμεί με την άρνηση της, κλπ. Πρόσφατα, άλλωστε, τα προγράμματα των κομμάτων —που όλοι γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να υλοποιηθούν— σταμάτησαν να προσπαθούν έστω και να εξαπατήσουν, αφού δεν προτείνουν πλέον λύσεις σε κανένα από τα σημαντικά ζητήματα). Μια ιστορική απόδειξη ότι η ψήφος δεν σημαίνει τίποτα, ακόμα και για τους έλληνες είναι τα αυξανόμενα νούμερα της Αποχής και του Λευκού.
Ορισμένοι προτείνουν ως κριτήριο την "ευχέρεια στα ελληνικά". Είναι για γέλια. Μήπως οι σημερινοί έλληνες μιλάνε ελληνικά; Είναι μήπως ελληνικά η γλώσσα που μιλούν οι σημερινοί εγγράμματοι, ο Σημίτης ("Είναι μακέτο αυτό το έργο;"), ο Γιωργάκης ("Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά περίμενε και καρτέρει") ή η Θεοδώρα Τζάκρη; Δεν οδεύουμε ολοφάνερα προς την απώλεια κάθε ικανότητας ορθού συλλογισμού και χρήσης της γλώσσας με σαφήνεια, ακόμη και χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τους μετανάστες; Εξάλλου, δείτε ποιές απείρως γελοιότερες του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας «αναζητήσεις» κατέκτησαν εύκολα μερίδα των σπουδαγμένων ηλιθίων μας (Νιού Έιτζ, Φένγκ Σούι, Δωδεκαθεϊσμός κλπ).
Μετατραπήκαμε σε Αμερικανούς. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα άθλια προβλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών, από τα ναρκωτικά και την μαφία, μέχρι το "φαστ φουντ" και τον πολλαπλασιασμό των εθνικοτήτων. Για παράδειγμα, αν και η Ιταλία και η Ισπανία έχουν αμερικανοποιηθεί επιφανειακά -και σε ορισμένες πλευρές εις βάθος-, δεν είναι εντούτοις μικτές εθνοτικά. Με αυτή την έννοια παραμένουν χαρακτηριστικότερα Ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Αλγερία είναι χαρακτηριστικά Βορειοαφρικάνικη).
H Ελλάδα έχει τα προβλήματα της Αμερικής χωρίς την δύναμη της. Κανείς δεν εγγυάται πως το Αμερικάνικο "χωνευτήρι" (melting pot) εθνικοτήτων θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολύ ακόμα (παράδειγμα οι Τσικάνος, πολλοί εκ των οποίων δεν ομιλούν γρι αγγλικά). Είναι όμως ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε προς στιγμή εδώ. Ο λόγος είναι πως, οι Η.Π.Α αποτελούν τη βιομηχανία του σύγχρονου τρόπου ζωής, την καρδιά του θεάματος που σπρώχνει το αίμα του ως την Μόσχα και το Πεκίνο, και αυτό το θέαμα δεν μπορεί να δώσει την παραμικρή αυτονομία στους κατά τόπους υπερ-εργολάβους του. (Αν γίνει κατανοητό, το παραπάνω γεγονός καταδεικνύει μια πολύ σοβαρότερη μορφή υποδούλωσης από εκείνη την οποία καταγγέλλουν οι συνηθισμένοι κριτικοί του "ιμπεριαλισμού").
Εδώ στην Ελλάδα, δεν είμαστε πλέον τίποτα: είμαστε αποικιοκρατούμενοι οι οποίοι δεν κατάφεραν να εξεγερθούν, είμαστε οι yes-men του θεάματος και της αλλοτρίωσης. Πόσες και πόσες δικαιολογίες δεν επανανακαλύπτουμε στην Ελλάδα, όταν αντιμετωπίζουμε την αύξηση των μεταναστών παντός χρώματος! Λες και μας έκλεψε κάποιος κάτι το οποίο ήταν ακόμα δικό μας. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Σε τι πιστεύουμε, ή μάλλον, σε τι υποκρινόμαστε ακόμα πως πιστεύουμε; Δεν είναι παρά από περηφάνια για τις ολοένα αραιότερες «κεκτημένες» διακοπές τους, που οι καθαρόαιμοι σκλάβοι διαμαρτύρονται πως οι μουλάτοι απειλούν την ανεξαρτησία τους!
http://www.skai.gr/master_story.php?id=102761
Για το μεταναστευτικό ζήτημα ΙΙ
Για την αντιγραφή: Λαμπρινή Χ. Θωμά - 04/12/2008
Αβίωτη για όλους πόλη
Υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας ενός απάρτχάιντ; Ναι! Μάλιστα δεν υπάρχει απλά κίνδυνος, έχει ήδη μοιραία δημιουργηθεί (με την έννοια του γκέτο, τον φυλετικών συγκρούσεων, και –δεν θα αργήσουν–, των λουτρών αίματος). Μια κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση είναι προφανώς πολύ λιγότερο ικανή να δεχθεί, χωρίς ανυπόφορο άγχος, ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών από ότι μια συνεκτική και ευημερούσα κοινωνία.
Είναι όμως εύκολα κατανοητό γιατί οι πολιτικοί κάθε απόχρωσης (συμπεριλαμβανομένων αυτών του ΛΑ.Ο.Σ.) προσπαθούν να μειώσουν την σημασία του "μεταναστευτικού προβλήματος". Όλα αυτά τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν, τους απαγορεύουν να αναφερθούν στο πρόβλημα άμεσα, στην πραγματική του διάσταση. Ορισμένοι υποκρίνονται πως πιστεύουν πως είναι απλά θέμα να εξαπλωθεί η "αντι-ρατσιστική καλή θέληση", ενώ άλλοι ότι χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το «μετριοπαθές» δικαίωμα στην "δίκαιη ξενοφοβία". Όλοι συμφωνούν στην αντιμετώπιση του θέματος σαν να επρόκειτο για το πλέον σοβαρό από τα κοινωνικά μας προβλήματα -αν όχι το μόνο- ενόσω υπάρχουν τόσα και τόσα τρομακτικά προβλήματα τα οποία αυτή η κοινωνία δεν θα καταφέρει να λύσει.
Το γκέτο του καινούργιου θεαματικού απαρτχάιντ (όχι η τοπική, φολκλορική εκδοχή του στην Νότια Αφρική) είναι ήδη εδώ, στην σημερινή Ελλάδα: η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι δέσμια, πράγμα που την σοκάρει. Αυτό δεν θα άλλαζε ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μετανάστης. Ποιός αποφάσισε να ενισχύσει το αίσχος της αστυφιλίας και της εξαμβλωματικής επέκτασης της Αττικής;
Πόσοι ξένοι ζουν πραγματικά στην Ελλάδα; (και όχι με βάση το νομικό καθεστώς τους, το χρώμα τους, ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους). Μάλλον θα ήταν καλύτερα να ρωτήσουμε: πόσοι Έλληνες έχουν απομείνει, και που βρίσκονται; (Και τι άραγε χαρακτηρίζει έναν Έλληνα σήμερα;). Γνωρίζουμε ότι το ποσοστό των γεννήσεων μειώνεται. Αποτελεί μήπως έκπληξη;
Οι Έλληνες δεν ανέχονται πλέον τα ίδια τους τα παιδιά. Τα στέλνουν στο σχολείο από τα τρία τους χρόνια, και μέχρι τουλάχιστον τα 18, για να μάθουν αγραμματοσύνη. Όσο για πριν την ηλικία των τριών ετών, ολοένα και περισσότεροι τα βρίσκουν "ανυπόφορα" και τα αντιμετωπίζουν λίγο ή πολύ βίαια. Ούτε οι κατοικίες, ούτε οι δρόμοι είναι κατάλληλοι για παιδιά πλέον. Από την άλλη, η αντισύλληψη είναι ευρύτατα διαδεδομένη και η έκτρωση νόμιμη. Σχεδόν όλα τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα προέκυψαν μετά από απόφαση των γονιών τους. Αλλά όχι ελεύθερη. Ο ψηφοφόρος-καταναλωτής δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει. "Επιλέγει" κάτι το οποίο δεν του αρέσει. Η διανοητική του συγκρότηση δεν του επιτρέπει πλέον να θυμάται πως κάποτε θέλησε κάτι όταν βρεθεί απογοητευμένος από το απόκτημά του.
Στα πλαίσια του θεάματος, μια ταξική κοινωνία επιχείρησε συστηματικά να εξαφανίσει την ιστορία. Σήμερα, υποκρίνεται πως λυπάται για το αποτέλεσμα της παρουσίας τόσων μεταναστών, επειδή η Ελλάδα "χάνεται"! Είναι για γέλια. Η Ελλάδα χάνεται για πολύ διαφορετικούς λόγους, και μάλιστα ταχύτατα, σχεδόν σε κάθε τομέα.
Οι μετανάστες έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν στην Ελλάδα. Αποτελούν εκπροσώπους της αποστέρησης, η οποία είναι σαν στο σπίτι της στην Ελλάδα, τόσο διαδεδομένη που καταντά σχεδόν ολική. Οι μετανάστες απώλεσαν την χώρα και τον πολιτισμό τους, και όπως γνωρίζουμε, δεν κατόρθωσαν να βρουν άλλον. Οι Έλληνες είναι στην ίδια κατάσταση, ελάχιστα μονάχα πιο συγκαλυμμένα.
Με την ισοπέδωση ολόκληρου του πλανήτη στην αθλιότητα του νέου περιβάλλοντος, και με την λαθεμένη πρόσληψη κάθε θέματος, οι Έλληνες, οι οποίοι τα δέχθηκαν όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, δεν έχουν το δικαίωμα να πουν πως έπαψαν να νιώθουν πλέον σαν στο σπίτι τους εξαιτίας των μεταναστών. Σίγουρα, έχουν κάθε λόγο να μην νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή όλοι κατάντησαν μετανάστες στον απαίσιο νέο κόσμο της αλλοτρίωσης.
Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα ζούνε στην επιφάνεια της Γης, ακόμη και σε αυτό το μέρος, όταν η Ελλάδα θα έχει πλέον εξαφανιστεί. Το μείγμα των εθνικοτήτων που θα κυριαρχήσει είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς, όπως άλλωστε και τον πολιτισμό τους ή ακόμη και τις γλώσσες τους.
Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι το κύριο ζήτημα θα είναι το εξής: αυτοί οι μελλοντικοί λαοί, θα καταφέρουν, μέσω μιας απελευθερωτικής πρακτικής, να κυριαρχήσουν στην σημερινή τεχνολογία η οποία είναι γενικά όργανο εξαπάτησης και αποστέρησης; Ή θα κυριαρχούνται από αυτή με τρόπο ακόμα περισσότερο ιεραρχικό και υποδουλωμένο; Θα πρέπει να αναμένουμε το χειρότερο και να πολεμάμε για το καλύτερο. Η Ελλάδα σίγουρα αξίζει τη θλίψη μας. Η θλίψη όμως είναι μάταιη.
Το κείμενο αυτό, πρώτο και δεύτερο μέρος, γράφτηκε από τον Γκυ Ντεμπόρ το 1985. Περιέχεται στην συλλογή "Guy Debord: Oeuvres" των εκδόσεων Gallimard. H αντιγράφουσα άλλαξε τη λέξη «Γαλλία» με τη λέξη «Ελλάδα», τη λέξη «γαλλικός» με τη λέξη «ελληνικός» και τα ονόματα γάλλων πολιτικών και ψευδοθρησκειών των 60ς με αντίστοιχα ελληνικά της σήμερον.
Αναδημοσίευση από skai.gr
http://www.skai.gr/master_story.php?id=102756
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου