Οι
τελευταίες 10-15 ημέρες ήταν γεμάτες από εξελίξεις και κυρίως από αποκαλύψεις.
Το ενδιαφέρον είναι ότι για όσους ασχολούνται χωρίς παρωπίδες και ταμπού με τα
Εθνικά θέματα, την εξωτερική πολιτική και τα της Ευρώπης ζητήματα, είναι
περισσότερο επιβεβαίωση. Αποκαλύψεις είναι για τους υπόλοιπους…
Του
Παναγιώτη Α. Καράμπελα* - 26/03/2017
Τέσσερα είναι τα κύρια ζητήματα που
προέκυψαν και όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Αρχικά είναι η κόντρα που προέκυψε μεταξύ
Τουρκίας και Ολλανδίας. Οι δηλώσεις εκατέρωθεν ήταν συνεχόμενες και
κλιμακούμενα σκληρές. Η κατάσταση έφτασε σε τέτοιο σημείο που εντός του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. ένοιωσαν την ανάγκη να
δηλώσουν ανοιχτά και επισήμως την συμπαράσταση και την συμπαράταξή τους με την
Ολλανδία, με δηλώσεις σχεδόν συγκινητικές του στυλ «η Ολλανδία είναι Ευρώπη και η Ευρώπη είναι Ολλανδία». Έφτασε σε
τέτοιο σημείο η κατάσταση, που για πρώτη φορά ειπώθηκε στα σοβαρά η πρόταση να
διακοπούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία.
Η κατάσταση ως ένα σημείο θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί έως και διασκεδαστική, αν δεν είχε μια ιδιαιτέρως σοβαρή πτυχή.
Θα μπορούσε να είναι διασκεδαστική διότι βλέπουμε τους Ευρωπαίους για ακόμα μια
φορά να πέφτουν από τα σύννεφα μιας και ένας ακόμα μύθος που τόσο πολύ πίστευαν,
αυτός της καλής και χρήσιμης Τουρκίας, καταρρέει. Οι εταίροι μας ανακαλύπτουν
με φρίκη αυτό που εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε για τη φύση της Τουρκίας εδώ και
τόσους, κυριολεκτικά, αιώνες. Χασμουριόμαστε με μια αίσθηση…βαρεμάρας και τους
παρακολουθούμε, καθώς με έκδηλη έκπληξη βιώνουν την Οθωμανική -έστω και λεκτική-
βαρβαρότητα.
Η ιδιαιτέρως σοβαρή πτυχή, όμως, που
αφαιρεί από το ζήτημα τη διασκεδαστική του πλευρά, είναι η ξεκάθαρη επιβεβαίωση
της λογικής των «δύο μέτρων και δύο σταθμών» της «Κοινής Ευρωπαϊκής μας Πατρίδας»...
Βλέπουμε, λοιπόν, σύσσωμους τους εταίρους να προβαίνουν σε δηλώσεις
συμπαράστασης προς την Ολλανδία και να είναι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον
αέρα με την Άγκυρα, για κάποιες σκληρές δηλώσεις που έχουν κάνει οι Τούρκοι.
Δεν είδαμε, όμως, την ίδια ευαισθησία,
την ίδια σκληρή στάση και τα ίδια αντανακλαστικά απέναντι στη Τουρκία, για το
γεγονός ότι κατέχει με 35.000 στρατό εδώ και 43 ολόκληρα χρόνια περίπου το 37%
του εδάφους ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε.! Δεν τους ακούσαμε να λένε «πρώτα θα αποχωρήσετε από τη Κύπρο και μετά
θα ξεκινήσουν οι ενταξιακές σας διαπραγματεύσεις». Όχι, βέβαια! Άλλο η
Ολλανδία ΜΑΣ, κι άλλο η……αυτή, μωρέ…η πως-τη-λένε…η……Κύπρος!
Πόσο κορόιδο (για να παραμείνουμε εντός
αξιοπρεπών πλαισίων) πρέπει να νοιώθει ο μέσος πολίτης της Κύπρου μετά από αυτά;
Η Ελλάδα απ’ την άλλη, απειλείται
επισήμως με Casus Belli
(αιτία
πολέμου) από τη Τουρκία σε περίπτωση που κάνει χρήση των δικαιωμάτων της όπως
απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο, ενώ διεκδικούν νησιά και εδάφη της με επίσημες
δηλώσεις, συμπτωματικά την ίδια περίοδο της κόντρας Τουρκίας-Ολλανδίας και,
φυσικά, παραβιάζονται συστηματικά τα σύνορά της σχεδόν σε καθημερινή βάση εδώ
και ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ. Δεν μιλάμε για «λεκτικές επιθέσεις» και «εκφραστικές
παρασπονδίες». Μιλάμε για οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη, φρεγάτες, ελικόπτερα
και κορβέτες που έχουν κοστίσει και τη ζωή Ελλήνων -ξέρετε τώρα- πολιτών
εκείνης της Ευρωπαϊκής Πατρίδας μας, της Κοινής. Αλλά ας μη το κάνουμε και θέμα…
Η Τουρκία, άλλωστε, είναι ένας σοβαρός παράγοντας στην περιοχή,
βεβαίως-βεβαίως!
Με όλα αυτά, και χωρίς καν να μετράμε τα
θέματα της οικονομικής κρίσης, θα έχει άδικο αν ο μέσος Έλληνας νοιώθει, στην
καλύτερη περίπτωση, «Ευρωπαίος» πολίτης Β’ κατηγορίας; Το ξερό κλαδάκι του
γενεαλογικού δένδρου, ο αλητάμπουρας ανιψιός με το δερμάτινο, τη φράτζα και το
σκουλαρίκι, που η καθωσπρέπει ευρύτερη οικογένεια ντρέπεται γι’ αυτόν αλλά δεν
μπορεί παρά να τον ανεχθεί με ψηλομύτικη δυσφορία…
Και αν δεν το κατάλαβαν κάποιοι, ήρθε
ένα παντελώς εξωθεσμικό όργανο, η συνάντηση των ιδρυτικών μελών της ΕΕ, να μας
πει για την ανάγκη θεσμοθέτησης της Ευρώπη των «δύο ταχυτήτων». Και παρά τις
όποιες, καθησυχαστικές δηλώσεις περί του αντιθέτου, μαντέψτε για ποια «ταχύτητα»
μας προορίζουν εμάς… Λογικό, βέβαια, αφού μας θέλουν για φτηνό υποταγμένο εργατικό
δυναμικό, διακοπούλες και για αποθήκη λαθρομεταναστών κι εκείνων που δεν θέλουν
να κρατήσουν.
Κι αν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που
αρνούνται να αντιληφθούν την πραγματικότητα, ανέλαβε ο Ντάισελμπλουμ να
ξεδιαλύνει τα πράγματα μια και καλή. Είπε αυτά που συζητούν πίσω από την πλάτη
μας οι δανειστές/εταίροι μας τόσα χρόνια τώρα. Έδειξε την πραγματική εικόνα που
έχουν οι «βόρειοι» «συμπολίτες» μας και για τον εαυτό τους και για εμάς τους
«νότιους». Αυτοί δουλεύουν σαν τρελοί κι εμείς «τα τρώμε σε γυναίκες και ποτά». Τόσο χαμηλού επιπέδου στερεότυπα
επέλεξε να ανακυκλώσει, αρνούμενος με πείσμα, μάλιστα, να ανακαλέσει.
Αλλά γιατί να ανακαλέσει; Έχει τον
αξιότιμο κύριο Σόιμπλε ο οποίος υπήρξε ο μόνος που έτρεξε προς υπεράσπισή του,
επιβεβαιώνοντας και για τους τελείως αδαείς τις πραγματικές σχέσεις και
ισορροπίες μέσα στην «Κοινή Ευρωπαϊκή μας Πατρίδα».
Και όταν ο Ολλανδός Βίλτερς έχασε στις
εκλογές, υπήρξε μια ανακούφιση μεταξύ όλων εκείνων που χάνουν τον ύπνο τους για
την Ε.Ε., την πολιτική ενοποίηση κτλ. Τα «φαινόμενα» του «λαϊκισμού» και της «ακροδεξιάς»
-όπως απαξιωτικά είθισται να τα τσουβαλιάζουν- ηττήθησαν και τα πράγματα
επιστρέφουν πάλι στην κανονική τους ρότα. Και άρχισαν να βγαίνουν περισπούδαστα
άρθρα για το πως δίδεται μια ακόμα ευκαιρία στην Ευρώπη να ενωθεί πιο γρήγορα
και πιο στενά, διότι από όλα αυτά κατάλαβαν -και το λένε ανοιχτά- ότι χρειαζόμαστε
ακόμα περισσότερη Ευρώπη.
Όμως, κανείς από αυτούς, παρά τους δύο
τοίχους πτυχία που έχουν, δεν έκανε την απλούστατη σκέψη. «Τώρα που μάλλον αποφύγαμε τις ‘κακοτοπιές’, ας δούμε τι κάναμε λάθος
και όλοι αυτοί οι ‘κακοί’ πήραν τα πάνω τους. Ας δούμε πως θα αποφύγουμε στο
μέλλον τέτοιες καταστάσεις, αφουγκραζόμενοι τις ανησυχίες όσων στράφηκαν σε
αυτούς τους ακατανόμαστους». Όχι! Κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό… Βούρ για
περισσότερη Ευρώπη, λοιπόν, σαν να μην έγινε τίποτα!
Κι όταν για ακόμα μια φορά θα καταρρέει
ο μύθος που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους, βλέποντας ότι ο κόσμος θα φτάσει σε
όποια άκρα χρειαστεί για να ακουστεί από τους ελιτιστές των Βρυξελλών και τους
λοιπούς Ευρωλάγνους, θα συναντήσουν κατά την πτώση τους εκ των νεφελών αυτούς
που ακόμα θα πέφτουν απογοητευμένοι από τη συμπεριφορά της Τουρκίας. Και δεν θα
γκελάρουν σαν τα καρτούν…
* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός
και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου