Η αμάθεια…. και η κορυφαία χλεύη !!!

Σε κυριακάτικη εφημερίδα της 25/11/2018 διαβάζω άρθρο συνεργάτη της εις το οποίον αναφέρεται ημερίς η οποία οργανώθηκε από το Τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης σε αίθουσα του Δημαρχείου, την οποίαν παρεχώρησε ο απερχόμενος Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης.

Ο αρθρογράφος μας πληροφορεί ότι μέλη της οικογενείας Εβρενός συνεκεντρώθησαν στη Θεσσαλονίκη για να δηλωθή με την ημερίδα αυτή η πολιτιστική κληρονομιά της οικογενείας αυτής. Ο αρθρογράφος μας ενημερώνει ότι ιδρυτής της Δυναστείας Γαζή Εβρενός είναι Βυζαντινής παλαιάς οικογενείας, ο οποίος μαζύ με έναν άλλον Βυζαντινό αξιωματούχο, τον Μιχαήλ Κιοσσέ συνέπηξαν στη Βιθυνία «ανίερη συμμαχία» με τον Οσμάν, τον γενάρχη της Δυναστείας των Οσμανλήδων, και έτσι υπήρξαν Συνιδρυτές της Αυτοκρατορίας των Οθωμανών Τούρκων.

Μόνο που (ηθελημένα;) κάνει λάθος ο αρθρογράφος και το όνομα του Εβρενός το μεταφράζει «Ουρανός»! Μήπως, διότι θέλει να πιστέψουμε ότι ο Βυζαντινός Εβρενός – Ουρανός, ανήκει εις τη διάσημη Ελληνική οικογένεια, της οποίας μέλος λαμπρό υπήρξε ο Χριστιανός Ορθόδοξος Στρατηγός Νικηφόρος Ουρανός; Όμως δεν έψαξε καλά! Η λέξις Εβρέν εις την Τουρκικήν σημαίνει Σύμπαν, Κόσμος, Οικουμένη, Μακρόκοσμος, Πλάση, ενώ «ο ουρανός» στα Τουρκικά λέγεται Gök, Gökyüzü, Sema. Αν δεν ήταν λοιπόν Έλλην ο αρνησίθρησκος Εβρενός, τι ήταν; Και ποιά θρησκεία αρνήθηκε για να γίνει Ισλαμιστής; 

Άλλωστε, το ότι κάποιος ήταν πολίτης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή Ρωμαίος ή Ρωμηός ή Βυζαντινός, δεν τον κάνει κατ’ ανάγκην Έλληνα, δεδομένου ότι οι αυτοκρατορίες είναι πολύ-πολιτισμικές, και όπως ο Απόστολος Παύλος ήταν Εβραίος αλλά Ρωμαίος πολίτης, έτσι και οι Πακιστανοί Μουσουλμάνοι, καθώς και οι Ινδοί Σιχ, ονομάζονται Βρετανοί πολίτες, στις μέρες μας, στην Βρετανική Κοινοπολιτεία (πρώην Αυτοκρατορία).

Ανοικτή επιστολή προς ξένον “επαΐοντα”

2/11/2018

Αξιότιμε κ. Καθηγητά,

Πρωτίστως, θα ήθελα να σας συγχαρώ για την εξαιρετική παρουσίαση της εμπεριστατωμένης μελέτης σας, την οποίαν παρηκολούθησα, σχετικά με την τραγική κατάσταση του πλανήτη μας εξ' αιτίας της αλογίστου χρήσεως των φυσικών πόρων, την σοβαροτάτης μολύνσεως του περιβάλλοντος και την ταχυτάτη και υπερβολική αύξηση του πληθυσμού της Γης!

Επιτρέψτε μου, όμως, να επισημάνω τα ακόλουθα:

Είναι κρίμα που μια τόσο σπουδαία ομιλία παγκοσμίου ενδιαφέροντος, την απευθύνατε εις τα λάθος αυτιά!...

Αισθάνθηκα ότι ήταν σαν να ομιλούσατε εις τους Αμπορίτζινις (Aborigines), τους γηγενείς κατοίκους της Αυστραλίας, οι οποίοι, όπως και οι Έλληνες είναι είδος υπό εξαφάνισιν, λόγω υπογεννητικότητας, μεταναστευτικού προβλήματος και οικονομικού πολέμου, τον οποίον υφίστανται, και οι οποίοι είναι, σε τελική ανάλυση, οι λιγότερο υπεύθυνοι για την μόλυνση του πλανήτη και το, εν γένει, κατάντημά του.

Θα ήταν πιο αποτελεσματικό, εάν ομιλούσατε, ούτε καν στους πολυπληθείς Κινέζους, οι οποίοι τουλάχιστον, έχουν ήδη λάβει ακόμη και αφύσικα και επώδυνα μέτρα, αλλά προς τους Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους και τους Ασιάτες, ιδίως όμως προς τους καινούργιους κατοίκους της Ελλάδος και της Ευρώπης, οι οποίοι όπως γνωρίζετε, είναι οι ΠΑΝΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ.

Αυτοί χρησιμοποιούν την «Μέθοδο του αστερία», ο οποίος τελικά τρώει το στρείδι(!...) χρησιμοποιώντας, ως όπλο, την υπομονή του.

Στις μέρες μας, οι Πανισλαμιστές επαναλαμβάνουν την πρώτη τους προσπάθεια να κατακτήσουν την Ευρώπη έπειτα από ... 1300 χρόνια ΥΠΟΜΟΝΗΣ (!) χρησιμοποιώντας τον υπερπληθυσμό και την μετανάστευση ως μέσα ΕΠΙΒΟΛΗΣ και ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΣ. Κατά τον Η' (όγδοο) αιώνα, είναι παγκοσμίως γνωστό, οι  Άραβες, επέτυχαν να κατακτήσουν την Βόρειο Αφρική (Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο) αλλά και μέρος της Ισπανίας, από όπου όμως εξεδιώχθησαν από τους Χριστιανούς βασιλείς έπειτα από 700 χρόνια Ισλαμο – Αραβο – Μαυριτανικής υποδούλωσης των Ισπανών (ΙΕ’ αιών).

Κωνσταντίνος Κατσίφας: “Και ανάστασις χωρίς ταφήν, δεν υπάρχει!”

"Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είναι ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφεί και θα σαπίσει, δια να αναφανεί το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις. Και ανάστασις χωρίς ταφήν, δεν υπάρχει!"

Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* - 11/11/2018

Τώρα που πέρασαν κάποιες μέρες και κατασταλάζουν οι σκέψεις, μπορώ να γράψω δύο λόγια για την εμπειρία, όπως την έζησα εγώ, του να είσαι παρόν εκεί που γράφεται η Ιστορία, στην κηδεία ενός εθνομάρτυρα στην εκδήλωση της αγανάκτησης ενός λαού.

Δεν θα γράψω οδοιπορικό ούτε κάποιο μακροσκελές κείμενο με μεγάλα λόγια. Κάποιες εντυπώσει και διαπιστώσεις μόνο.

Πήγα στην κηδεία του Κωνσταντίνου Κατσίφα, ως όφειλα σαν Έλληνας αλλά και ως όφειλα σαν ενεργός Έλληνας πολίτης εκπροσωπώντας επίσημα την Νέα Δεξιά και τον πρόεδρό της Φαήλο Κρανιδιώτη, μεταφέροντας στην μαυροντυμένη οικογένεια την ολόθερμη συμπαράστασή του αλλά και τα αισθήματα ευγνωμοσύνης για τον γιό που τόσο άξια ανέθρεψαν. 

Μέσα στην θλίψη τους αλλά και το κύμα συμπαράστασης που τους σκέπασε δεν ξέρω αν άκουσαν αυτά που τους είπα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία άλλωστε όταν άνθρωποι σου μιλάνε και περνούν μπροστά σου, μπαίνοντας ανάμεσα σε εσένα και το ανοιχτό φέρετρο του παιδιού σου...

Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία του κ. Μπουτάρη

Καταδικάζουμε τη βία. Φυσικά είναι κακό πράγμα να ακούς ότι ο θυμός κάποιων ανθρώπων τους οδήγησε στη χειροδικία.  Ποιος διαφωνεί στα σοβαρά;

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 22/05/2018

Καταδικάζουμε τη βία. Φυσικά! Πόσο, πραγματικά, θλιβερό φαινόμενο είναι να γίνεται ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος και ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων να είναι τέσσερις θύρες κλειστές και δύο διμοιρίες ΜΑΤ. Δεν ήταν πάντα έτσι το ποδόσφαιρο στη χώρα μας. Θλιβερό... Όμως, αν κάποιος αποφάσιζε να αποσύρει τις διμοιρίες και να μην αφήσει κενές τις ενδιάμεσες θύρες, τι θα γινόταν; Ελ Αλαμέιν! Μπορεί να είχαμε και νεκρούς.

Κακό πράγμα η βία! Κάκιστο!

Όμως, θα ένοιωθε κανείς έκπληξη από αυτήν την εξέλιξη;

Καταδικάζουμε την βία. Φυσικά! Τι θα συνέβαινε, όμως, αν ο πρέσβης του Ισραήλ πήγαινε σε εκδήλωση Παλαιστινίων για τα θύματα στη Γάζα για να δηλώσει τη...θλίψη του; Δεν θα κινδύνευε με λιντσάρισμα;

Κακό πράγμα η βία! Κάκιστο!

Όμως, θα ένοιωθε κανείς έκπληξη από αυτήν την εξέλιξη;

Ο «τρελός» Ερντογάν και άλλοι επικίνδυνοι μύθοι

Οι τουρκικές εκλογές πλησιάζουν και πολλοί -δικαίως- ανησυχούν για το ενδεχόμενο κλιμάκωσης της έντασης με την Τουρκία σε μια απόπειρα να κερδίσει τις εντυπώσεις και την αυτοδυναμία ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. «Είναι τρελός», λένε κάποιοι «και από έναν τρελό όλα να τα περιμένεις»… Είναι όμως έτσι;

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 01/05/2018

Είναι πολύ συνηθισμένο να χαρακτηρίζουμε τρελούς τον αντίπαλό μας. Είναι μια τάση απαξίωσης που πηγάζει από την προσπάθεια δαιμονοποίησής του και συσπείρωσης του εκάστοτε δικού μας στρατοπέδου. Αυτή η τακτική έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές και σχεδόν πάντα καταχρηστικά (Χίτλερ, Σαντάμ Χουσεϊν, Κιμ Γιονγκ Ουν κτλ.).

Όμως, η τακτική αυτή εμπεριέχει κινδύνους. Η απόδοση των εγκλημάτων και της ευρύτερης επιλήψιμης συμπεριφοράς ενός αντιπάλου σε κάποια μορφή «τρέλας» εν μέρει τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους καθώς πλέον υπεύθυνοι δεν είναι οι ίδιοι αλλά…η αρρώστια τους.

Ο Ερντογάν & το στρατηγικό σφάλμα των Η.Π.Α.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται πως θα εξελιχθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, πού το πάει ο Ερντογάν και αν θα έχουμε κάποια κρίση ή θερμό επεισόδιο. Κοινός παρονομαστής αυτών των συζητήσεων είναι η διάσταση που παίρνει η κόντρα μεταξύ Τουρκίας και Η.Π.Α. καθώς πολλοί βασίζονται, κατά κάποιο τρόπο, στην επιδείνωση των μεταξύ τους σχέσεων και την δυνητική περαιτέρω ενίσχυση των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων ως αντιστάθμισμα.

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 03/04/2018

Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις των Η.Π.Α. και της Τουρκίας βρίσκονται ίσως στο χειρότερο σημείο που υπήρξαν ποτέ. Όμως, θα ήταν αφελές αν περιμένουμε κάποια ρήξη μεταξύ τους, εκτός κάποιου σημαντικού απροόπτου φυσικά. Ο λόγος είναι διότι η εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον είναι ένα «τέρας» γραφειοκρατίας, επικαλυπτόμενων και συμπληρωματικών θεσμών, επιτροπών και υποεπιτροπών, think tanks, ομάδων πίεσης και lobbying, κάτι το φυσιολογικό για μια υπερδύναμη. Και όσο κι αν αυτό το «τέρας» θεωρείται παρ’ όλα αυτά ευέλικτο για το μέγεθός του, δεν παύει να είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να στρίψει το τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής της χώρας προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι σοβαρές χώρες, βλέπετε, έχουν μια συνέχεια στην εξωτερική τους πολιτική…

Η Τουρκία επί σειρά δεκαετιών υπήρξε προνομιακός σύμμαχος των Η.Π.Α. λόγω μεγέθους, γεωγραφίας και ενός ιδιαίτερου χαρακτηριστικού που διέθετε για μουσουλμανική χώρα: του κοσμικού της χαρακτήρα. Έτσι η σημερινή κατάσταση στις μεταξύ τους σχέσεις απέχει ακόμα από το να οδηγήσει στην ρήξη. Εδώ, όμως, είναι που εντοπίζεται και το πρόβλημα για την Ουάσιγκτον και κατ’ επέκτασιν και για εμάς.

Οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν την παρούσα κρίση ως ένα ακόμα επεισόδιο σε μια σχέση με έναν δύσκολο σύμμαχο με ροπή προς τα ανατολίτικα παζάρια. Διαπράττουν το στρατηγικό σφάλμα να θεωρούν ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη και ακόμα χειρότερα, αναστρέψιμη. Οι Η.Π.Α. περιμένουν ότι κάποια στιγμή ο Ερντογάν θα φύγει από την εξουσία και ένας πιο μετριοπαθής ηγέτης θα αναλάβει εξομαλύνοντας τις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Τρέχουμε… Κατακαημένη Ρούμελη……

Απαντώντας λαχανιασμένα στο ερώτημα «βούτυρο ή κανόνια;»

Τρέχουμε… Με σηκωμένα τα χεράκια σαν τις παρθένες και αναμαλλιασμένοι τρέχουμε αριστερά και δεξιά. Και ρωτάμε τους διαβάτες: «Μήπως έχετε φρεγάτες;; Χρειαζόμαστε φρεγάτες!»

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 20/04/2018

Και πάνω εκεί στο πανικό μας, φευγαλέα έρχονται οι αναμνήσεις πιο ανέμελων εποχών. Τότε που ο κόσμος δεν είχε να ανησυχεί και για πολλά. Τότε πού όλοι οι «προσγειωμένοι», «νουνεχείς» ηγήτορες αυτού του τόπου, αυτοί που προέβαλαν το…ξεβλαχοποιημένο «ίματζ» της «ήρεμης δύναμης», πολεμούσαν με συγκινητικές προσπάθειες για την αδελφοποίηση των λαών. 

Erdogan & the Strategic Mistake of Washington

Many are wondering how the relations of Turkey with practically all its neighboring countries will evolve and what does the Turkish President Recep Tayyip Erdogan want to achieve after all. A common denominator of all these debates is the difficult relationship between Turkey and the United States that no one can deny anymore. So, how does Washington approach this problem?

By Panagiotis A. Karampelas* – 18/04/2018

The truth is that the US-Turkish relations have never been so bad before. But it would be naive for anyone to expect a…“divorce” any time soon, unless of course something really unexpected happens. The reason is that Washington's foreign policy is a “monster” of bureaucracy, overlapping and complementary institutions, committees and subcommittees, think tanks, pressure groups and lobbies - something natural for a superpower. And as much as this “monster” is, nevertheless, considered to be flexible for its size, it is quite difficult for the steering wheel of the country's foreign policy to turn towards a completely different direction fast enough.

For decades, Turkey has been a privileged ally of the US mainly due to its size, geographical location and a special feature that it possessed, for a Muslim country; i.e. its secular character. Hence, their current strained relations are still far from rupturing. However, this is exactly the problem for Washington and, by extension, for everyone in Turkey’s neighborhood.

 

Washington approaches this current crisis as yet another episode in a relationship with a “high maintenance” ally with a tendency for…oriental-style bargaining. They make the strategic mistake to believe that the situation is still under control and, even worse, reversible. The US policy makers believe that one day Erdogan will eventually be gone and a more moderate leader will take on the task of bringing the damaged US-Turkish relations back to their former status.