Ισλαμοφασισμός και οι μύωπες Έλληνες «ειδικοί»

Στις ώρες και μέρες που ακολούθησαν τα τραγικά περιστατικά στη Γαλλία, είδαμε στα Ελληνικά ΜΜΕ, εκτός από τη φρίκη για τα γεγονότα, και μια παράλογη ρητορική που αναπτύχθηκε σαν…πυρκαγιά! Συνηθισμένο, βέβαια, για τη χώρα μας το παράλογο, θα μου πείτε. Σωστά. Όμως, όλα έχουν και τα όριά τους. Μπορούμε να βλέπουμε με…συμπάθεια, λύπηση αλλά και χιούμορ τον παραλογισμό των Ελλήνων αναλυτών, δημοσιογράφων, πολιτικών κτλ. σε «νεκρές» περιόδους και σε ανύποπτο χρόνο, όμως όταν η πραγματικότητα σε χτυπάει στο κεφάλι με βαριοπούλα κι εσύ συνεχίζεις σαν να μην έγινε τίποτα, τότε το πράγμα γίνεται ιδιαιτέρως νοσηρό.

του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 21/01/2015

Έτσι, λοιπόν, είδαμε -οι λογικοί άνθρωποι- με έκπληξη, στις πρώτες κιόλας ώρες μετά την επίθεση στο περιοδικό Charlie Hebdo οι Έλληνες δημοσιογράφοι και σχολιαστές να προβληματίζονται περισσότερο με την «άνοδο των ξενοφοβικών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη», παρά με το πραγματικό πρόβλημα που χωρίς αμφιβολία ξεδιπλωνόταν μπροστά τους. Οι συζητήσεις αναλώνονταν σε ένα ποσοστό της τάξεως τουλάχιστον του…60% στο πως θα ευνοηθεί πολιτικά η Λεπέν στη Γαλλία και οι ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις της Ευρώπης! Η κατάσταση ήταν απελπιστική και γινόταν χειρότερη με τις παρεμβάσεις «ειδικών» που στις λίγες ερωτήσεις που τους έκαναν για το αν υπάρχει πρόβλημα ασφαλείας στην Ευρώπη και στις ακόμα λιγότερες που τους έγιναν για το αν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα και στη χώρα μας, διαβεβαίωναν τη μια στιγμή ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα» και λίγο μετά ότι «πρέπει να λάβουμε μέτρα»… Λίγοι αναλυτές τόλμησαν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. 

Όμως, ποιοι είναι αυτοί τους οποίους με τόση ευκολία ομαδοποιούν με την προπαγανδιστική τακτική των «κακών γενικεύσεων», σαν να είναι όλοι το ίδιο, με τις γνωστές ταμπέλες «ξενόφοβοι», «ρατσιστές», «αντι-ισλαμιστές»(!); Με απογοήτευση βλέπουμε ότι κάτω από αυτούς τους όρους δεν τοποθετούν δυνάμεις που έχουν επιδοθεί σε ρητορική μίσους ή/και σε βίαιες ενέργειες. Αντιθέτως τοποθετούν ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ έχει εκφράσει την ανησυχία του και τον προβληματισμό του και πολύ περισσότερο έχει προτείνει λύσεις ή έστω αυξημένη εγρήγορση για θέματα που αφορούν τη λαθρομετανάστευση, τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και τον τρόπο που αυτά συνδυάζονται με τις επιπτώσεις που πρόσφατα είδαμε. Στα μάτια των…«κριτών των πάντων», που προφανώς γνωρίζουν και τα πάντα, είναι όλοι το ίδιο επικίνδυνοι!

Θα μου πείτε, «δεν υπάρχει ρητορική ή και πρακτικές μίσους από κανέναν»; Φυσικά και υπάρχουν! Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά σε ολόκληρη την Ευρώπη, καμία αμφιβολία. Όμως, το να ισοπεδώνουμε τα πάντα βάζοντας την οποιαδήποτε περιθωριακή ακροδεξιά ομάδα στην ίδια ακριβώς κατηγορία με το κόμμα της Λεπέν που είναι πρώτο στη Γαλλία, τον επίσης πρώτο στη Αγγλία Φάρατζ και το διακομματικό κίνημα πολιτών Pegida στην Γερμανία, είναι το λιγότερο υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου!

Αφήνοντας, λοιπόν, στην άκρη τις περιθωριακές ομάδες που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, ας αναρωτηθούμε λίγο για τους υπόλοιπους…«ακραίους»: το γεγονός ότι χτυπάνε ένα καμπανάκι εδώ και χρόνια για τα προβλήματα ασφαλείας που δημιουργούνται από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση είναι λόγος ανησυχίας; Εδώ και τόσα χρόνια η αλλοτρίωσης της δημογραφικής σύνθεσης της Ευρώπης, η αλλοίωση του πολιτισμικού χαρακτήρα και των αξιών της και η ισλαμική διείσδυση στη Γηραιά Αλβιώνα, ήταν στη πρώτη γραμμή των επιχειρημάτων κάποιων ανθρώπων που έβλεπαν αυτό για το οποίο σήμερα κάποιοι αισθάνονται αιφνιδιασμένοι και μουδιασμένοι… Μήπως ήρθε η στιγμή, λοιπόν, να φανούν κάποιοι «κολλημένοι» άνθρωποι, για μια φορά κι αυτοί, αρκούντως δίκαιοι και να παραδεχτούν ότι όσοι τόσα χρόνια προειδοποιούσαν με στοιχεία και επιχειρήματα για τις αρνητικές προεκτάσεις της λαθρομετανάστευσης, είχαν τελικά δίκιο;;

Πολλοί δε από τους δημοσιογράφους και τους καθηγητές–«αναλυτές» προσπάθησαν να ανακαλύψουν και τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ. Αναλώθηκαν, λοιπόν, σε θεωρίες για την «γκετοποίηση των μουσουλμάνων», τον «εχθρικό τρόπο αντιμετώπισής τους» από τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, ότι «ήρθε η ώρα, επιτέλους, οι πρακτικές ενσωμάτωσης να αναθεωρηθούν προς το ακόμα φιλικότερο για το μουσουλμανικό στοιχείο» και το ρόλο που έπαιξε «η φτώχεια και η ανεργία στις κοινότητές τους». Κανείς τους δεν βγήκε να μας εξηγήσει, βεβαίως, για ποιο λόγο τα τόσα εκατομμύρια φτωχών και ανέργων αυτοχθόνων ευρωπαίων δεν άρχισαν τις επιθέσεις αυτοκτονίας, τους αποκεφαλισμούς και τις μαζικές τρομοκρατικές επιθέσεις… Σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη μυωπικής αναλυτικής ικανότητας, δεν μπόρεσε κανείς τους να εντοπίσει τις τεράστιες αποστάσεις που έχει η θεωρία τους από τα αληθινά στοιχεία. Έτσι κανείς τους δεν μπόρεσε να θυμηθεί ότι μόλις πρόσφατα στη χώρα–μοντέλο (κατ’ αυτούς…) κοινωνικής ένταξης, μεταναστευτικής πολιτικής, κοινωνικού κράτους και αντιρατσισμού –την Σουηδία– όπου οι κοινωνικές παροχές στους μετανάστες είναι ίδιες αν όχι καλύτερες από αυτές των σουηδών πολιτών, όπου σε αρκετές περιπτώσεις τα δικαιώματά των αυτοχθόνων υποχωρούν προς χάριν των δικαιωμάτων των μεταναστών, είχαμε μετανάστες και παιδιά μεταναστών 2^ης και 3^ης γενιάς να ξεσηκώνονται και να κατακαίουν επί σειρά ημερών(!) γειτονιές μεγάλων σουηδικών πόλεων. 

Ας μη γελιόμαστε. Η αλήθεια είναι μια και όσο αντίθετη κι αν είναι με κάποιους και τις κοσμοθεωρίες τους, η πραγματικότητα την επαληθεύει, δυστυχώς για όλους μας πλέον, σχεδόν κάθε μέρα: Οι μουσουλμάνοι, και περισσότερο οι πιστοί μουσουλμάνοι (όχι οι ισλαμοφασίστες, αλλά οι απλώς συνεπείς με τα θρησκευτικά τους καθήκοντα πιστοί), ΔΕΝ είναι αφομοιώσιμοι. Οι μόνοι μουσουλμάνοι που δείχνουν κάποια σημάδια ένταξης ή/και μερικής ενσωμάτωσης στις δυτικές κοινωνίες είναι οι όχι ιδιαίτερα πιστοί, ουσιαστικά αυτοί που δεν ασκούν με συνέπεια τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ως όχι ιδιαιτέρως ενδιαφερόμενοι γι αυτά. Από εκεί και πέρα η όλη κουλτούρα των μουσουλμάνων, ο ευρύτερος ισλαμικός πολιτισμός τους, τα ήθη και έθιμά τους, οι αξίες και οι θρησκευτικές παραδόσεις τους ανεξαρτήτως από την χώρα που προέρχονται οι ίδιοι, ΔΕΝ έχουν συμβατότητα με τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά αποδεκτά πρότυπα. Και ο λόγος που ο τόπος καταγωγής τους δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο, είναι διότι ο Ισλαμισμός ως θρησκεία και καθολική ολοκληρωτική κοσμοθεωρία είναι υπεράνω εθνικών προτύπων και συνόρων. Έτσι βλέπουμε για παράδειγμα, καθ’ όλα δυτικούς σε καταγωγή πολίτες που προσηλυτίζονται στο Ισλάμ, να μην έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα ή ενδοιασμό να συμπεριφερθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που βλέπουμε να συμπεριφέρονται ισλαμιστές που δεν έχουν έρθει σχεδόν ποτέ σε ουσιαστική επαφή με τον δυτικό πολιτισμό.

Γνωρίζω κι εγώ, αλλά και όσοι δεν φορούν παρωπίδες, ότι είναι τελείως ουτοπικό να περιμένω να τα καταλάβουν αυτά οι εν Ελλάδι παντογνώστες «ανθρωπιστές» που μας ταλαιπωρούν ως «σωτήρες» όλα αυτά τα χρόνια μονοπωλώντας τα ΜΜΕ, τη Παιδεία μας και τον πολιτισμό μας… Το μυαλό τους έχει ποτιστεί από τη μια με τις ιδεοληψίες ενός κόσμου που ταιριάζει στα αγαθά όνειρα ενός πεντάχρονου, και από την άλλη από τα συμπλέγματα, τα απωθημένα και τον φανατισμό μετά από 40 χρόνια ουσιαστικής ιδεολογικής κυριαρχίας των ηττημένων του ’44–’49 από τη Μεταπολίτευση και μετά.

Και κάτι τελευταίο: κανείς από όσους μιλούσαν για την «ελευθερία της έκφρασης» στη Γαλλία δεν θυμήθηκε ότι κάτι τέτοιο απλά δεν υπάρχει στη χώρα αυτή. Και πως θα μπορούσε να υπάρχει , όταν στη «χώρα-θεματοφύλακα του Ελληνικού Πνεύματος» –όπως αρέσκονται να ονομάζονται– ισχύει ο Νόμος 90-615 ή Νόμος Γκεϊσσό (la loi Gayssot) ο οποίος απαγορεύει επί ποινή φυλακίσεως(!) την με κατ’ οποιονδήποτε τρόπο αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος;…

* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Αναλύσεων (ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.).

ΠΗΓΗ