Οπλοκατοχή και οπλοφορία: Με αφορμή μια τραγωδία

Τις προηγούμενες μέρες γίναμε μάρτυρες ενός τραγικού περιστατικού στην Αυστραλία με την άσχημη κατάληξη της ομηρία στο καφέ Lindt Chocolate του Σίδνεϊ. Ο φανατικός ισλαμιστής κράτησε ομήρους δεκάδες άτομα για 16 ώρες και όταν ακούστηκαν πυροβολισμοί από μέσα, οι Ειδικές Δυνάμεις της Αστυνομίας εισέβαλλαν στο χώρο. Το αποτέλεσμα ήταν τρείς νεκροί, δύο όμηροι και ο ισλαμιστής. Ο ένας εκ των νεκρών ήταν ο διευθυντής του καφέ που προσπάθησε να αφοπλίσει με τα χέρια του τον εγκληματία, και το άλλο θύμα ήταν μια δικηγόρος που προσπαθώντας να προστατέψει την έγκυο φίλη της -αν και μητέρα τριών ανηλίκων η ίδια- δέχθηκε αυτή μια σφαίρα, χωρίς να έχει διευκρινιστεί ακόμα αν ήταν από την αστυνομία ή τον δράστη. Τραγικές καταστάσεις…

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 22/12/2014

Ακούγοντας αυτή την είδηση δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ, πόσο πιο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η κατάσταση αν ο εγκληματίας ισλαμιστής δεν ήταν ο μόνος οπλισμένος μέσα στο καφέ. Αν δηλαδή, επιτρεπόταν η οπλοφορία και κάποιος ένοπλος πολίτης αντιδρούσε σε χρόνο και με τρόπο που θα έκρινε ως τον βέλτιστο για να εξουδετερώσει το δράστη. Το συμπέρασμα είναι θλιβερό, καθώς κατά πάσα πιθανότητα η όλη υπόθεση θα είχε τελειώσει πάρα πολύ πιο γρήγορα, με μόνη πιθανή απώλεια αυτή του ενόπλου φανατικού.

Είναι σίγουρο ότι θα είχε τόσο απλή και καλή κατάληξη μια τέτοια ενέργεια; Όχι, σίγουρο δεν είναι, όμως θα ήταν πιθανότατο. Και σε όσους θα σπεύσουν να πουν «μα είναι πράγματα αυτά για να τα κάνουν ανεκπαίδευτοι πολίτες;» η απάντηση είναι, γιατί ανεκπαίδευτοι; Στο χέρι της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας είναι να θεσπίσει για την έκδοση της άδειας οπλοκατοχής/οπλοφορίας την υποχρεωτική εκπαίδευση σε βασικά θέματα, ασφαλείας, στόχευσης και χειρισμού οπλισμού, όπως και βασική εκπαίδευση κίνησης και «διαχείρισης χώρου». Αντικείμενα που είναι και απλά και όχι τόσο απαιτητικά όσο κάποιοι μπορεί να νομίζουν, που όμως κάνουν την ουσιαστική διαφορά μεταξύ ανεκπαίδευτου και εκπαιδευμένου πολίτη. Κατά την ίδια λογική που για να πάρεις δίπλωμα οδήγησης περνάς συγκεκριμένη εκπαίδευση και δεν σου το δίνουν απλά μαζί με τα κλειδιά του αυτοκινήτου... 

Στην Αυστραλία υπάρχουν ήδη φωνές για επαναφορά έστω κάποιων εκ των διατάξεων των νόμων που επέτρεπαν σε ένα βαθμό την οπλοφορία και που καταργήθηκαν από τον τότε πρωθυπουργό της Αυστραλίας John Howard το 1996, μετά από το αιματηρό περιστατικό στο Πόρτ Άρθουρ. Βεβαίως, όλα αυτά για τη «Ψωροκώσταινα» την Ελλαδίτσα μας, όπου διακατέχεται από όλων των ειδών τα φοβικά σύνδρομα και από ένα πλήθος απωθημένων και συμπλεγμάτων (ψευτοφιλειρηνικών, αντιπολεμικών, ψευτοανθρωπιστικών κτλ.), είναι επιστημονική φαντασία. Δεδομένου ότι ακόμα δεν έχουμε εξασφαλίσει το αυτονόητο -το Οικιακό Άσυλο- και το δικαίωμα χρήσης βίας για λόγους άμυνας εντός αυτού, απέχουμε έτη φωτός από τον πραγματικό κόσμο συνεχίζοντας να ζούμε στο…ροζ συννεφάκι μας! Όμως κανείς -ακόμα- δεν μας έχει απαγορεύσει να προσπαθούμε και να ελπίζουμε ότι θα γίνουμε κάποτε σοβαρή και λογική χώρα, όσο μηδαμινές κι αν είναι οι πιθανότητες να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο…

Το θέμα της οπλοφορίας υπό αυτό το πρίσμα είναι…πολυτέλεια, αλλά όπως και να έχει έρχεται συμπληρωματικά ουσιαστικά στο ζήτημα του οικιακού ασύλου που είχα αναλύσει πρόσφατα (https://enallaktiki-proseggisi.blogspot.com/2014/05/blog-post.html). Το έχουμε ξαναπεί και το ξαναλέμε: κανείς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από έναν αληθινά φιλήσυχο, φιλειρηνικό, οπλισμένο και εκπαιδευμένο πολίτη, που απλά δεν θέλει να πέσει ο ίδιος ή η οικογένειά του θύμα του οποιουδήποτε εγκληματία.

Όμως εμείς εδώ στην Ελλάδα τα ξέρουμε όλα, αφού όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες κτλ. κτλ. κτλ….

* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Αναλύσεων (ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.).