Ήρθε η ώρα να αποκεφαλίσουμε τις παλλακίδες...

Πρέπει να είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ το όνομα του κινέζου, πολυνίκη στρατηγού Sun Tzu ή το βιβλίο του «Η Τέχνη του Πολέμου». Δεν είναι ευρύτερα γνωστός, όμως, ο θρύλος του πώς ο βασιλιάς Ho Lu πείστηκε να αναθέσει στον Sun Tzu την θέση του αρχιστρατήγου του Βασιλείου του, μια απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσε ποτέ. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, μια σύντομη εξιστόρηση, που θα μας βοηθήσει να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για το σήμερα…

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα

Υποψήφιος στην Α' Θεσσαλονίκη με τον ΛΑ.Ο.Σ.

Μέλος Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ., Πολιτικός & Στρατηγικός Αναλυτής – 01/05/2012

Ο Sun Tzu έζησε, κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ 400 και 320 π.Χ., στα χρόνια ακόμα που η Κίνα ήταν διαιρεμένη σε πολλά βασίλεια. Πριν ακόμα αναλάβει την ηγεσία του στρατεύματος, είχε ήδη αποκτήσει φήμη ως απλός στρατηγός στην Αυλή του βασιλιά Ho Lu, για τις θεωρίες του περί πολέμου τις οποίες είχε καταγράψει σε ένα βιβλίο 13 κεφαλαίων. Ο Ho Lu, με μια περιπαικτική διάθεση, θέλησε να δοκιμάσει τις θεωρίες του στρατηγού του και τον κάλεσε για ακρόαση. Εκεί ζήτησε μια επίδειξη από τον Sun Tzu, παρουσιάζοντάς του μια πρόκληση: του παρέδωσε τις 180 παλλακίδες του, με την εντολή να τις εκπαιδεύσει μπροστά του με επιτυχία και να τις μετατρέψει σε στράτευμα.

Αποδεχόμενος την πρόκληση, ο Sun Tzu τις χώρισε σε δύο λόχους και έθεσε ως επικεφαλείς αξιωματικούς σε κάθε λόχο τις δύο αγαπημένες παλλακίδες του βασιλιά. Αφού τους έδειξε μόνος του αρκετές φορές κάποιες απλές οπλοασκήσεις έδωσε το πρώτο παράγγελμα στις αξιωματικούς για να το μεταφέρουν στους λόχους τους. Το αποτέλεσμα, όπως ήταν φυσικό, ήταν όλες οι παλλακίδες να ξεσπάσουν σε γέλια. Αφού ηρέμησαν, είπε:

«Όταν οι εντολές δεν είναι καθαρές και διακριτές, τότε αυτό είναι φταίξιμο του στρατηγού.»

Αφού έδειξε ξανά τις ασκήσεις, έδωσε πάλι το παράγγελμα με τα ίδια, όμως, αποτελέσματα. Ο Sun Tzu, είπε:

«Όταν οι εντολές δεν είναι καθαρές και διακριτές, τότε αυτό είναι φταίξιμο του στρατηγού. Όταν, όμως, οι εντολές είναι κατανοητές στους στρατιώτες και παρ’ όλα αυτά αυτοί δεν υπακούουν, τότε αυτό είναι φταίξιμο των αξιωματικών», και έδωσε εντολή οι αγαπημένες παλλακίδες του βασιλιά να αποκεφαλιστούν.

Ο βασιλιάς Ho Lu, που παρακολουθούσε τον Sun Tzu επί τω έργω, θορυβημένος από αυτό που πήγαινε να γίνει, έστειλε άμεσα αγγελιοφόρο με το εξής μήνυμα:

«Είμαι ικανοποιημένος από τις ικανότητες του στρατηγού. Αν χαθούν αυτές οι δύο παλλακίδες, το κρέας και το πιοτό μου θα χάσουν την γεύση τους. Είναι η επιθυμία Μου οι δύο παλλακίδες να μην εκτελεστούν.»

Όμως, ο Sun Tzu απάντησε μέσω του αγγελιοφόρου:

«Από την στιγμή που μου ανετέθη από τον βασιλιά η διοίκηση στρατεύματός Του, υπάρχουν ορισμένες εντολές της Μεγαλειότητός Του, που ενεργώντας υπό αυτή μου την ιδιότητα, αδυνατώ να υπακούσω», και έδωσε διαταγή να προχωρήσουν οι εκτελέσεις.

Κατόπιν, και αφού καταλάγιασε ο πανικός, έβγαλε δύο νέες επικεφαλείς αξιωματικούς. Έδειξε ξανά τις ασκήσεις και έδωσε το παράγγελμα. Αυτή τη φορά εκτελέσθηκαν άψογα. Όταν ολοκληρώθηκαν οι ασκήσεις, έστειλε αγγελιοφόρο στον βασιλιά Ho Lu με το μήνυμα:

«Οι στρατιώτες σας, Μεγαλειότατε, είναι έτοιμοι, πειθαρχημένοι και αναμένουν να τους επιθεωρήσετε».

Όμως, η απάντηση του βασιλιά ήταν, ότι δεν επιθυμούσε να επιθεωρήσει τον νέο του στρατό από παλλακίδες που είχε αποκτήσει, εμφανώς χολωμένος από την έκβαση ενός αστείου που είχε ξεκινήσει εις βάρος του Sun Tzu, αλλά τώρα είχε γυρίσει εναντίον του…

Η απάντηση του στρατηγού ήταν άμεση:

«Στον βασιλιά αρέσουν μόνο τα λόγια, αλλά δεν μπορεί να τα μετατρέψει σε πράξεις!» Η στιχομυθία αυτή έκρινε και την μοίρα του. Ο Sun Tzu στα χρόνια που ακολούθησαν, ως αρχιστράτηγος, κατατρόπωσε αήττητος τους εχθρούς του Βασιλείου του Wu και περί τα 2.500 χρόνια μετά, μελετούμε ακόμα το έργο του “Η Τέχνη του Πολέμου”…

Η αναγωγή της ιστορίας στο σήμερα

Στις ταραχώδεις ημέρες που ζούμε, κάποιες ιδέες που είναι –ή μάλλον θα έπρεπε να είναι– ξεκάθαρες, χάνονται στην οχλαγωγία και στην δικαίως θολωμένη σκέψη των περισσοτέρων από εμάς. Ποιος είναι ο εντολέας και ποιος ο εντολοδόχος; Ποιες είναι οι εξουσίες που έχουν οι κυβερνώντες και ποιες οι δικές μας, του απλού πολίτη;

Όμως, η ιστορία ως μπούσουλας μας δείχνει το δρόμο. Δεν είναι μασημένη τροφή. Θέλει σκέψη, ανάλυση και κυρίως αντιστοίχιση του τότε με το τώρα. Τι μας δείχνει η ιστορία του Sun Tzu, του βασιλιά Ho Lu και των παλλακίδων του; Ποια είναι η αναλογία στην κατάσταση που ζει η χώρα μας σήμερα;

Ο βασιλιάς στην ιστορία μας, λοιπόν, είναι το σύστημα που μας εμπαίζει έχοντας την δική του ατζέντα και τις δικές του προτεραιότητες. Κάθεται και μας κοιτάζει αφ' υψηλού, αόρατο μέσα στην χλιδή και την ηδονή που του παρέχουν οι παλλακίδες του. Τα θέλει όλα δικά του και χωρίς να είναι πρόθυμο να “θυσιάσει” τίποτα. Υποχωρεί, όμως, όταν βλέπει ισχυρή αντίσταση, αφού η υπεροψία του δεν του επιτρέπει να βλέπει τις πραγματικές ανάγκες και απαιτήσεις των απλών πολιτών. Και όταν οι τελευταίοι φτάνουν στο σημείο της αγανάκτησης, είναι συνήθως πολύ αργά για διορθωτικές κινήσεις... Το σύστημα είναι όλος εκείνος ο εξωθεσμικός συρφετός συμφερόντων που απαρτίζεται από ΜΜΕ, επιχειρηματίες, υπόκοσμο, μεσάζοντες, πράκτορες κατ' επάγγελμα ή ευκαιριακούς, συνδικαλιστές–εργατοπατέρες, ψιθυριστές, αυλοκόλακες κτλ.

Στην θέση του στρατηγού Sun Tzu είμαστε εμείς, οι απλοί πολίτες, ο λαός–στρατηγός, που σαν στόχο και αποστολή έχουμε να δούμε την Ελλάδα να ευημερεί παρά τις αντιξοότητες, τις παγίδες, τις κοροϊδίες και την εξαπάτηση του βασιλιά–συστήματος. Δεχόμαστε να παίξουμε το παιχνίδι του, υποταγμένοι στην δύναμή του, αλλά έχουμε την ευκαιρία να χτυπήσουμε εκεί που πονάει, με τον τρόπο που πονάει, στο χρόνο που πρέπει και να κάνουμε “το κρέας και το πιοτό του, να χάσουν την γεύση τους”.

Οι δύο παλλακίδες–αξιωματικοί είναι κυρίως τα δύο “μεγάλα” κόμματα που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια, υποτίθεται στο όνομα της εξουσίας που τους δώσαμε ως κυρίαρχος λαός–στρατηγός, αλλά επί της ουσίας, δρώντας κυριολεκτικά ως παλλακίδες του βασιλιά–συστήματος, γελώντας απέτυχαν να φέρουν εις πέρας τις διαταγές που είχαν πάρει από εμάς. Μέσα από την ανικανότητά τους ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός αδράνησε και αποσαθρώθηκε. Και οι διαταγές που είχαν ήταν ξεκάθαρες: να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του πολίτη και να έχει ευημερία η χώρα. Και οι διαταγές ήταν επαρκώς διατυπωμένες και διακριτές, αν αναλογιστούμε τις ισχυρές πλειοψηφίες που είχαμε δώσει στα δύο αυτά κόμματα εξουσίας.

Σήμερα, για ακόμα μια φορά ως λαός, είμαστε στην δυσάρεστη θέση που είχε βρεθεί ο Sun Tzu πριν 2.500 χρόνια. Το σύστημα, αφού μέσα από την αλαζονική του συμπεριφορά κατασπατάλησε τους πόρους της Ελλάδας και ξόδεψε με τα κομματικά του πορνίδια τις ελπίδες και τα όνειρά μας, έρχεται πάλι σήμερα και μας ζητάει με εκβιαστικό τρόπο και διλήμματα να παίξουμε το παιχνίδι του στις εκλογές και να υπακούσουμε στις παράλογες απαιτήσεις του, χωρίς να τιμωρήσουμε για την επί τούτου ανυπακοή τα κόμματα που τόσα χρόνια λειτούργησαν εις βάρος του θεσμικού τους εντολέα ελληνικού λαού.

Επειδή, όμως, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορηθούμε κι εμείς ότι “μας αρέσουν μόνο τα λόγια, αλλά δεν μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε πράξεις”, ίσως τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να έχει έρθει η στιγμή να χτυπήσουμε εκεί που πονάνε, εκμεταλλευόμενοι την τύφλωση από την υπεροψία τους. Η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και σύντομα ως αντικαταστάτης του ΠΑΣΟΚ στο δικομματισμό ο ΣΥΡΙΖΑ, ως άλλες παλλακίδες έχουν στολιστεί ξανά και μας προσκαλούν να τις εμπιστευτούμε, απλά και μόνο για να παραδώσουν στον πραγματικό τους αφέντη, για μια ακόμα φορά, τις ελπίδες μας.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως πρέπει επιτέλους να στείλουμε ένα μήνυμα στο βασιλιά–σύστημα; Αναρωτιέμαι: Μήπως ήρθε η ώρα να αποκεφαλίσουμε τις παλλακίδες; 

 

Η διαλεκτική της σαλαμοποίησης

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα,
Υποψήφιος βουλευτής Α' Θες/νίκης με το ΛΑ.Ο.Σ., Μέλος της Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ.- 12/04/2012

Εδώ και πολλά χρόνια ο Έλληνας πολίτης παρακολουθούσε, πότε με αμηχανία, πότε με συγκατάβαση την Αριστερά να ωρύεται και να προειδοποιεί για τον «κίνδυνο» της Ακροδεξιάς και του περίφημου, πλέον «Αυγού του Φιδιού», που ενσαρκώνονταν στο κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ. Ο ευρύτερος Πατριωτικός χώρος και, αν θέλετε η Δεξιά, είχαν σαφώς διαχωριστεί σε κομματικό επίπεδο για την Αριστερά και την θωλοκουλτούρα, στην «δεξιά» Νέα Δημοκρατία και τον «ακροδεξιό» ΛΑ.Ο.Σ.

Τόνοι από μελάνι χύθηκαν για να μας πείσουν για του λόγου το αληθές. Πολύ φαιά ουσία καταναλώθηκε για τις «ακραίες» θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. και το τι θα σήμαινε η ένταξή του στην κυρίως σκηνή της πολιτικής ζωής της χώρας.

«Να φύγουν οι μετανάστες, λένε, τους ακούτε;» κραύγαζαν με έκδηλη ανησυχία. «Τι να τους κάνουμε τους πρόσφυγες; Να τους σκοτώσουμε;», αναρωτιόντουσαν προσπαθώντας να αναδείξουν το κακό που ερχόταν!… Τι κι αν προσπαθούσαν με ψυχραιμία τα μέλη και τα στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. να εξηγήσουν την έννοια της ποσόστωσης, που υπάρχει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες;

«Είναι κίνδυνος για την δημοκρατία», έλεγαν οι γνωστοί αυτόκλητοι υπερασπιστές των πάντων πλην των Ελλήνων, περιφρονώντας βέβαια την δική τους σχέση με την δημοκρατία… Τι κι αν η παρουσία του ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή δεν άφησε ποτέ περιθώριο να αμφισβητηθεί η πίστη του στην δημοκρατία; Οι φωνές συνέχιζαν και συνέχιζαν αυξομειούμενες…

Το πλήρωμα, όμως, του χρόνου ήρθε και οι υπερβολές, οι υπεραπλουστεύσεις, οι κακές γενικεύσεις, ήταν ώρα πια να αποκαλυφθούν. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ιδιαιτέρως τις δημοσκοπήσεις, ειδικά όταν διενεργούνται σε προεκλογική περίοδο. Όμως, τα πρωτοπαλίκαρα του Αριστερού λόγου, μάλλον τις πιστεύουν. Και σε αυτές ήρθαν αντιμέτωπα με μια πραγματικότητα που πεισματικά αρνούνταν να δουν, πόσο δε μάλλον να γράψουν. Είδαν την πραγματική ενσάρκωση του κακού. Το πραγματικό «Αυγό του Φιδιού». Τους επίσημους εκπροσώπους του ναζισμού να έχουν ενισχυμένα ποσοστά. Είδαν ανθρώπους που, αν μη τι άλλο δεν απωθούνται από την ιδέα πιο «δραστικών» και…ακραίων λύσεων στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Ανθρώπους που η αμφισβήτηση της δημοκρατίας είναι ένας εκ των πυλώνων της ιδεολογίας τους. Ξαφνικά -όσο και μοιραία- η κατηγοριοποίηση της «Επάρατου Δεξιάς», που είχαν προπαγανδίσει με τόση θέρμη όλα αυτά τα χρόνια, γινόταν επιεικώς ανεπίκαιρη. «Αν, λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία είναι η 'δεξιά' και ο ΛΑ.Ο.Σ η 'ακροδεξιά', η Χρυσή Αυγή τι είναι;» Το ερώτημα διατυπώθηκε, επιτέλους και μέσα τους, και ήταν αμείλικτο!

Μπορώ να φανταστώ τον Νίκο Γεωργιάδη, να προσπαθεί μετά από μαραθώνιες συζητήσεις με τους συντρόφους του να διατυπώσει την νέα κατάσταση στο χαρτί, ενόψει του καινούργιου άρθρου του στην Athens Voice. Να ξύνει το κεφάλι του να παντρέψει έννοιες που δεν παντρεύονται, και να διαχωρίσει άλλες που δεν διαχωρίζονται. Να γράψει γι αυτό το καινούργιο που πιστεύει ότι έρχεται, αλλά χωρίς να παραδεχτεί με την πέννα του τις αδυναμίες των έως τώρα επιχειρημάτων της Αριστεράς. Όμως, ναι! Το βρήκε. Ήταν τόσο απλό… Η μέθοδος; Παλιά.

Η Νέα Δημοκρατία είναι η «δεξιά». Καθώς, όμως, η Χρυσή Αυγή με τις θέσεις, τις πράξεις και την ρητορική της κερδίζει δικαίως το χαρακτηρισμό της «ακροδεξιάς», ο ΛΑ.Ο.Σ που είναι στο…ενδιάμεσο πρέπει να είναι, η «Υπερδεξιά»! Πιστός στο πνεύμα και την ρίζα της Αριστερής ιδεολογίας, την διαίρεση και όχι τον πολλαπλασιασμό, την αύξηση των «μερίδων» για τους πολίτες όχι από την αύξηση της πίττας, αλλά από τον κατακερματισμό της σε μικρότερα κομμάτια, η λύση είχε βρεθεί και είναι δοκιμασμένη: η σαλαμοποίηση!

Με την χαρακτηριστική ελαφρότητα που χαρακτηρίζει τον χώρο της Αριστερής ψευτοδιανόησης, των ταμπελών, της ισοπέδωσης, της συλλογικής ευθύνης, των όμορφων και εύπεπτων τσιτάτων, εισήχθη στον εν Ελλάδι πολιτικό λόγο ένας καινούργιος όρος. Η «Υπερδεξιά»…

Στο άρθρο του στην Athens Voice της 5ης Απριλίου, ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Νίκος Γεωργιάδης, πέρασε πολύ έμμεσα το μήνυμα: Δεν ήταν λάθος ή συκοφαντική η έως τώρα κατηγοριοποίηση του Πατριωτικού/Δεξιού χώρου από την Αριστερά. Στις νέες πολιτικές συνθήκες που ενδέχεται να διαμορφωθούν, προσαρμοζόμαστε όπως πάντα. Απλά, κόβουμε το σαλάμι, και συνεχίζουμε…

http://www.e-grammes.gr/article.php?id=5356

Εθνικό γεωπολιτικό-γεωστρατηγικό δόγμα Καλύπτοντας το χαμένο έδαφος

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα
Υπ. βουλευτής Α' Θεσ/νίκης με τον ΛΑ.Ο.Σ., Στρατηγικός Αναλυτής – 12/5/2011

Η Ελλάδα διέρχεται μιας κρίσης, όμοια της οποίας δεν έχει γνωρίσει τουλάχιστον από το τέλος του Εμφυλίου. Η εικόνα της χώρας μας βάλλεται διαρκώς και από ξένους παράγοντες αλλά, δυστυχώς, και από εντός των συνόρων ''υπεύθυνα'' χείλη… Όμως, μέσα στην οικονομική κρίση ξεπροβάλλουν απειλές και για τα Εθνικά μας Θέματα. Η έλλειψη ''πυξίδας'' στην εξωτερική μας πολιτική γίνεται αντιληπτή σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Τα φοβικά σύνδρομα και οι αυτοσχεδιασμοί των τελευταίων τουλάχιστον 15 ετών, απειλούν να παρασύρουν σε ανείπωτες περιπέτειες τη χώρα. Πλέον, θύματα της κρίσης κινδυνεύουν να πέσουν, εκτός από τα οικονομικά των Ελλήνων πολιτών, και τα ίδια τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ως κράτος.

Όπως προκύπτει από την γενικότερη ανάλυση της σημερινής θέσεως της χώρας μας στην παγκόσμια σκακιέρα, την αντιμετώπιση που εισπράττει, αλλά και τις προοπτικές της, που σχεδόν διαχρονικά παραμένουν αναξιοποίητες από το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, υπάρχει ένα έλλειμμα σχεδιασμού, στόχευσης, συνεννόησης όσο και συναίνεσης. Είναι χαρακτηριστικό το φαινόμενο που παρατηρείται, να αλλάζει η εξωτερική μας πολιτική ανάλογα με την κυβέρνηση, καμιά φορά ανάλογα και με τον εκάστοτε υπουργό της ίδιας κυβερνήσεως!

Αυτό που χρόνια φωνάζουμε όσοι ασχολούμαστε με τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και των Εθνικών Θεμάτων εν γένει, είναι η ανάγκη επιτέλους αυτή η χώρα να αποκτήσει ένα συμπαγές Γεωστρατηγικό Δόγμα βάσει του οποίου θα κινείται στην παγκόσμια σκακίερα. Δυστυχώς, αυτό συνεχίζει να αποτελεί το ζητούμενο. Μέσα στο 2010 είχε ακουστεί από το Υπουργείο Εξωτερικών η ανάθεση στο πρέσβη κ. Ζέππο της οργάνωσης μιας σειράς συζητήσεων ανταλλαγής απόψεων με διάφορους θεσμικούς παράγοντες (κόμματα, δημοσιογράφους επιστημονική κοινότητα κτλ.), με τελικό αντικειμενικό σκοπό την διαμόρφωση ενός Δόγματος Εξωτερικής Πολιτικής από τη χώρα μας. Έκτοτε, όπως και τόσα άλλα όμορφα πράγματα που κατά καιρούς έχουν ανακοινωθεί από τις Ελληνικές κυβερνήσεις, έτσι κι αυτό…εξαφανίσθηκε, μετά πολλών επαίνων, από την κυβερνητική ατζέντα…

Εθνικό Δόγμα με σωστές βάσεις
Το εγχείρημα συγγραφής ενός τέτοιου κειμένου δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε μπορεί να γίνει μέσα σε μερικούς μήνες με τις συνοπτικές διαδικασίες που έχουν περάσει άλλα σημαντικά θέματα από τη Βουλή προς ψήφιση τους τελευταίους σχεδόν 18 μήνες. Απαιτείται να μπουν οι κατάλληλοι κανόνες και το σωστό πλαίσιο ώστε το αποτέλεσμα να είναι σταθερό και να αντέξει στο χρόνο.

Αυτό που απαιτείται να γίνει είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις (ή έστω η συντριπτική τους πλειοψηφία) και η κοινωνία, να έρθουν σε συνεννόηση, μέσω κάποιας μορφής κοινής διεξοδικής, ενδεχομένως και δημόσιας συζητήσεως. Τελικός σκοπός πρέπει να είναι μια όσο είναι δυνατόν ευρύτερης αποδοχής κοινή προοπτική όσον αφορά τον γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό μας ρόλο, τους Εθνικούς μας στόχους και γενικά και σε επιμέρους θέματα (π.χ. Βαλκάνια). Η αποκρυστάλλωση της εθνικής μας στόχευσης σε αυτό το Εθνικό Γεωπολιτικό - Γεωστρατηγικό Δόγμα, εν είδη ''Λευκής Βίβλου'', θα πρέπει να έχει στους πρωτεύοντες αντικειμενικούς σκοπούς δεσμευτικό χαρακτήρα για όλες τις κυβερνήσεις.

Κάποια από τα βασικά ζητήματα/ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντά το Εθνικό Δόγμα, είναι:

• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στα Βαλκάνια;
• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στην Ανατολική Μεσόγειο;
• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στην Ευρώπη (και την Ε.Ε. και γενικά);
• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στο Παγκόσμιο στερέωμα (διεθνείς οργανισμούς αλλά και σε διακρατικό επίπεδο);
• Ποια, επιτέλους, πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στα κομμάτια εκείνα του Ελληνισμού που δεν απελευθερώθηκαν; (Βόρειος Ήπειρος, Κατεχόμενα, Πόντος κτλ.)
• Ποιες ακριβώς θέλουμε να είναι οι σχέσεις μας με συγκεκριμένες χώρες/λαούς; (π.χ. Η.Π.Α., Κίνα, Ινδία, Ισραήλ, Παλαιστίνιοι κτλ.)
• Τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους που θέτουμε και σε ποιο βάθος χρόνου;
• Μέχρι ποιο σημείο είμαστε πρόθυμοι να φτάσουμε υπερασπιζόμενοι τα παραπάνω δηλ. το συμφέρον μας;

Η λίστα είναι ενδεικτική. Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα οφείλουν να είναι δεσμευτικές στις γενικές στοχεύσεις και περισσότερο ως 'γενικές κατευθύνσεις' στα πιο συγκεκριμένα. Άλλωστε οι συνθήκες συν τω χρόνω μπορεί να απαιτήσουν μικρές προσαρμογές. Αυτά όμως δεν είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν την επιτυχία του εγχειρήματος:

• Το Εθνικό Γεωπολιτικό - Γεωστρατηγικό Δόγμα πρέπει να έχει βάθος τουλάχιστον 20ετίας και να αναθεωρείται μόνο με τις ίδιες διαδικασίες και συναίνεση με τις οποίες διαμορφώθηκε.
• Εγγυητής αυτού πρέπει να είναι ο θεσμός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
• Η παλαιά πρόταση που είχε πέσει σε ανύποπτο χρόνο στο τραπέζι για ''μόνιμο'' κοινής αποδοχής Υφυπουργό Εξωτερικών δεκαετούς θητεία, αποτελεί επίσης μια συμπληρωματική εγγύηση.
• Σε πρώτη φάση δε, θα μπορούσε να διεξαχθεί μια ευρεία συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων και λοιπών θεσμικών παραγόντων (πρόεδρο Αρείου Πάγου, πρόεδρου της Ακαδημίας κτλ.) υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου και να συμφωνηθούν οι γενικές αρχές με τις οποίες θα προχωρήσει η διαδικασία.

Οι κοινωνικοπολιτικές συνέπειες του εγχειρήματος
Εκτός από τα προφανή ευεργετικά αποτελέσματα στον χώρο της διπλωματίας αλλά και της άμυνας της χώρας που θα έχει το «ξεκαθάρισμα» των προτεραιοτήτων μας, θα έχει και κάποιες δευτερογενείς συνέπειες. Η ευρύτερη κίνηση αυτή θα είναι ένα μεγάλο βήμα προς την ωρίμανση και της Ελληνικής κοινωνίας και της Ελληνικής πολιτικής ζωής. Θα είναι μια ευκαιρία να τα βάλουμε όλα κάτω και να βγάλουμε τις μάσκες όλοι. Θα είναι η ευκαιρία οι Έλληνες να δουν με ρεαλισμό τον εαυτό τους στο κόσμο και να αποφασίσουν, χωρίς περιστροφές, το αν θέλουν να είναι ουραγοί χωρίς αυτοπεποίθηση ή αν θέλουν αν είναι αυτό που μπορούν να είναι. Αν μας αρμόζει να είμαστε εντολοδόχοι ή εντολείς. Αν θέλουμε να είμαστε χώρα παραγωγής ή κατανάλωσης (πολιτισμικά, οικονομικά κτλ.). Διότι, αν δεν μας νοιάζει το μέλλον του Γένους των Ελλήνων, και π.χ. δεχόμαστε τον οποιονδήποτε να γίνεται Έλληνας, τουλάχιστον ας έχουμε το θάρρος να το πούμε ανοιχτά στον ίδιο μας τον εαυτό, χωρίς να κοροϊδευόμαστε πλέον. Ο καθένας θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες του αποφασίζοντας το τι μέλλον θα επιδιώξει να έχει.

Η διαδικασία θα είναι επίπονη. Θα κληθούν οι Έλληνες -στο βαθμό που θα αποφασισθεί να λάβουν μέρος (δημοψήφισμα για τις γενικές αρχές, ίσως;)- να πάρουν θέση και να συμμετάσχουν σε μια ζύμωση που θα έπρεπε να είχε γίνει μετά τον Εμφύλιο! Όμως, τώρα που η χώρα έχει φτάσει στην κατάσταση που είναι, κι εφόσον το…''συμμάζεμα'' του κράτους (το μόνο θετικό που ίσως βγει από την παρούσα κρίση) αποδώσει κάποιους καρπούς πρακτικά, ίσως να είναι τώρα και η κατάλληλη συγκυρία για να ολοκληρωθούν οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην κοινωνική και συλλογική συνείδηση… Αρκεί να υπάρξει συναίνεση και όχι επιβολή κατ' οποιονδήποτε τρόπο του Εθνικού αυτού Δόγματος.

Είναι κατανοητό πως είναι δύσκολο, να γίνει κάτι τέτοιο σε μεγάλη έκταση. Τα κόμματα δεν θα προσέλθουν με απόλυτη ειλικρίνεια. Κάποια μπορεί να ξεγυμνωθούν μπροστά στους Έλληνες, ίσως και χωρίς να το καταλάβουν, αρνούμενα να συμμετάσχουν. Κι αυτό κέρδος θα είναι… Όμως, έχοντας κληθεί όλοι να πάρουν θέση σε αυτά τα θέματα, και πολύ περισσότερο να υποστηρίξουν το τελικό αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου, θα έχουν άλλον ένα ρόλο για τον οποίο θα είναι υπόλογοι απέναντι στον Ελληνικό λαό. Και ο Ελληνικός λαός με τη σειρά του θα είναι υπόλογος στον εαυτό του για τις επιλογές του σε ένα ακόμα θέμα. Αν μη τι άλλο, δεν υπάρχει πολιτισμένη και ώριμη κοινωνικά και πολιτικά χώρα που να σέβεται τον εαυτό της -της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης (βλ. βιβλίο Νταβούντογλου, το Τουρκικό «Έγγραφο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας» κτλ.)- που να μην έχει θεσμοθετήσει και προγραμματίσει τους Εθνικούς της στόχους και τα οράματά της…

Η αρχή του δρόμου, όχι το τέλος…
Φυσικά, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η τυχών επιτυχής ολοκλήρωση του Δόγματος δεν αποτελεί τον τελικό αντικειμενικό μας σκοπό. Είναι ένα εργαλείο το οποίο αν το χρησιμοποιήσουμε όπως πρέπει, δύναται να μας βοηθήσει στην χάραξη μιας σταθερής και αξιοπρεπούς πορείας στο συνεχώς μεταβαλλόμενο και γεμάτο προκλήσεις παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα. Για την πιστή τήρηση του ως άνω Δόγματος θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι απαραίτητες ενέργειες που θα μας εξασφαλίσουν την τήρησή του. Αλλιώς, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μεταμορφωθεί σε τίποτα περισσότερο από ένα απλό ευχολόγιο, περίπου όπως είδαμε να γίνεται στο πρόσφατο παρελθόν με ανάλογες ιδέες, όπως Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, Ισοδύναμο Τετελεσμένο και Ευέλικτη Ανταπόδοση…

Η πολιτική ηγεσία της χώρας και η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να αλλάξουν την προσέγγισή τους σε μια σειρά από ουσιώδη θέματα. Σε μεγάλο βαθμό αυτό θα γίνει ως συνέπεια της όλης διαδικασίας όπως περιγράψαμε πιο πάνω. Όμως, κάποια ιδιότυπα ''ταμπού'' που έχουν εμφυτευθεί στην Ελληνική κοινωνία -διεκδικώντας για την χώρα μας μια ακόμα αρνητική αποκλειστικότητα- θα είναι πιο δύσκολο να απορριφθούν.

Η δυσφήμιση του οτιδήποτε έχει να κάνει με την άμυνα της χώρας μας, με ευθύνη της πολιτικής μας ''ελίτ'', είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν πρέπει να έχει διαφύγει της προσοχής οποιουδήποτε το γεγονός, ότι ενώ έχουμε να κάνουμε με ένα σπάταλο κράτος σε όλους τους τομείς, με κορυφαίο ίσως αυτόν της Υγείας, παρ' όλα αυτά οι εξοπλισμοί είναι το ''κόκκινο πανί'' σχεδόν για τους πάντες! Και δεν μιλάμε για την αρνητική δημοσιότητα του εν λόγω τομέα λόγω του θέματος των υποβρυχίων. Μιλάμε για μια νοοτροπία που υπάρχει τα τελευταία τουλάχιστον πέντε με δέκα χρόνια. Λόγω περικοπών έχουν μειωθεί σε επικίνδυνο σημείο οι διαθεσιμότητες των Ενόπλων μας Δυνάμεων αλλά ακόμα υπάρχουν άνθρωποι, από δημοσιογράφους, έως απλούς πολίτες που στέλνουν…γράμματα σε εφημερίδες και αναρωτιούνται «πώς αφού δεν υπάρχουν λεφτά, εγκρίνουμε παραγγελίες για…ανταλλακτικά(!) αεροπλάνων;» Οποίον έγκλημα!...

Με αφορμή αυτά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι Γεωπολιτικό – Γεωστρατηγικό Δόγμα, δεν μπορεί να υπάρξει στην πράξη αν δεν έχουμε τα μέσα και την δύναμη να το επιβάλλουμε.

Θα πολεμηθεί η ιδέα. Θα υπάρξουν διάφοροι ''σώφρονες''…σοφιστές που θα μιλήσουν με ανησυχία για «μαξιμαλιστικές ιδέες». Επαγγελματίες ''ανθρωπιστές'' που θα προσπαθήσουν να κάνουν την προπαγάνδα τους και τηλεοπτικοί γελωτοποιοί που θα προσπαθήσουν να το διακωμωδήσουν… Όμως, για όλους εκείνους που πατούν τα πόδια τους στη γη, αναλύουν δεδομένα και όχι συναισθήματα και σέβονται το βασικό ένστικτο της προσωπικής και -κυρίως- της συλλογικής αυτοσυντήρησης της χώρας στην οποία ανήκουν, ο δρόμος δεν έχει επιστροφή!

http://www.elkeda.gr