Ελληνισμός: Το τέλος του κύκλου μας…

Είχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν θα έπρεπε να γράψω ή όχι αυτό το άρθρο και δεν θα σας κρύψω ότι η απόφασή μου ήταν να μην το κάνω. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελα να απογοητεύσω όσους θα το διάβαζαν. Όμως κάποιες τελευταίες εξελίξεις με έκαναν να αναθεωρήσω αυτή μου την απόφαση…

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 21/03/2015

Οι δικοί μου άνθρωποι με έχουν ακούσει αρκετές φορές να λέω ότι η Ελλάδα και ο Ελληνισμός δεν έχουν πλέον μέλλον ή ελπίδα. Είναι σημαντικό για την κατανόηση αυτής της τόσο βαριάς κουβέντας και της επακόλουθης εξήγησης, να επισημάνουμε ότι το κράτος ως νομική οντότητα, έστω και με κάποια άλλη μορφή, ενδεχομένως να συνεχίσει να υπάρχει. Όμως, δίχως Έλληνες να το κατοικούν και να το διοικούν, απλά μόνο κατ’ όνομα θα λέγεται «Ελληνική Δημοκρατία», στο βαθμό που θα διατηρηθεί κι αυτό. Σημασία έχει, λοιπόν, η διατήρηση του Ελληνισμού και των Ελλήνων, οι οποίοι όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, υπό κάποιες συνθήκες μπορούν να επιβιώσουν και χωρίς την ύπαρξη ενός κράτους-προστάτη που θα τους περικλείει, ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που και το Ελληνικό κράτος από μόνο του έχει στραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρακτικά ενάντια στον Ελληνισμό με πράξεις και παραλήψεις… 

Επί Τουρκοκρατίας, λοιπόν, διατηρήσαμε όσο μπορέσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα μας και τη συνείδηση της κοινής μας καταγωγής και καταφέραμε να «κρατήσουμε την αναπνοή μας» όσο χρειάστηκε μέχρι την Απελευθέρωση. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι Έλληνες και Τούρκοι κρατήθηκαν μακριά από ιδιαίτερες σχέσεις και επαφές που θα μπορούσαν να αλλοτριώσουν και τελικά να εξαφανίσουν τα προαναφερθέντα συστατικά στοιχεία του Ελληνικού Γένους.

Σήμερα, όμως, είμαστε σε μια μοναδική συγκυρία που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στις τόσες χιλιετίες της ιστορίας μας. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε ταυτοχρόνως τόσες πολλές και διαφορετικής φύσεως απειλές, κάθε μια εκ των οποίων έχει τη δυνατότητα από μόνη της –πόσο δε μάλλον συνδυαστικά– να αποτελέσει το οριστικό μας τέλος…

Συχνά δίνω το παράδειγμα του τενίστα που του πετάνε μαζικά μπαλάκια. Όσο τέλειος κι αν είναι θα αποκρούσει 3, 4 άντε 5 το πολύ. Ένα να περάσει, όμως, έχασε! Έτσι κι εμείς, κυριολεκτικά, βαλλόμεθα πανταχόθεν και δεν έχει σημασία πόσες απειλές θα αντιμετωπίσουμε επιτυχώς, αφού αρκεί μια για να εκλείψουμε! Κι αν νομίζετε ότι καταστροφολογώ, δείξτε λίγη υπομονή και συνεχίστε την ανάγνωση. Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σειρά και χωρίς να μπούμε σε ιδιαίτερη ανάλυση, έχουμε και λέμε:

1.   Το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός είναι το δημογραφικό. Η υπογεννητικότητα κυριολεκτικά μας εξαφανίζει. Για να συντηρηθεί απλώς ένας πληθυσμός στα ίδια νούμερα, απαιτείται η γέννηση κατ’ ελάχιστον 2,1 παιδιών ανά ζευγάρι. Στην Ελλάδα το ποσοστό το 2012 ήταν 1,39… Οι δε θάνατοι το 2014 ήταν κατά 20.659 περισσότεροι από τις γεννήσεις (114.088 θάνατοι, 93.429 γεννήσεις)! Στις γεννήσεις, βέβαια, συμπεριλαμβάνονται και αυτές ξένων ζευγαριών από τις εκατοντάδες χιλιάδες των μεταναστών που έχουν εισέλθει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Οι νέοι Έλληνες, λοιπόν, είναι ακόμα λιγότεροι. Άρα δεν μπορούμε, όχι να αυξηθούμε, αλλά ούτε καν να διατηρηθούμε στα ίδια αριθμητικά επίπεδα «αντικαθιστώντας» τους αποθανόντες… Απ’ την άλλη, οι Έλληνες του εξωτερικού όσο οι γενιές θα διαδέχονται η μια την άλλη και όσο η Ελληνική πολιτεία αδιαφορεί γι αυτούς, τόσο θα απομακρύνονται από το Σώμα του Ελληνισμού χάνοντας σιγά–σιγά την Εθνική τους συνείδηση. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι από διάφορα κόμματα που μας κυβέρνησαν (ακόμα και επί της «δεξιάς», «πατριωτικής» κυβερνήσεως Καραμανλή), που έχουν την κατ’ εξοχήν ρατσιστική εις βάρος των Ελλήνων θέση, ότι «το θέμα της γήρανσης του πληθυσμού και το δημογραφικό έχουν λυθεί με την είσοδο χιλιάδων (λαθρο)μεταναστών όπου στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νεαρής ηλικίας»!...

2.   Αν και από μόνο του το δημογραφικό ζήτημα είναι αρκετό για να φέρει τους τίτλους τέλους για τον Ελληνισμό, υπάρχει το προαναφερθέν και εξ ίσου αυτόνομα καταστρεπτικό θέμα της αθρόας εισροής λαθρομεταναστών με το οποίο η υπογεννητικότητα λειτουργεί και συνδυαστικά. Πολλές δεκάδες χιλιάδες όντως δυστυχισμένοι άνθρωποι εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, από χώρες με τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης, στις περισσότερες περιπτώσεις δε με απόλυτη ασυμβατότητα νοοτροπίας με τις κοινωνικές και πολιτισμικές παραδοχές που αποδεχθήκαμε ως Δύση από τον Διαφωτισμό έως σήμερα. Το δε μορφωτικό τους επίπεδο σε καμία περίπτωση δεν είναι έστω καν ικανοποιητικό. Δεδομένου του μικρού μεγέθους της χώρας μας αλλά και του μικρού της πληθυσμού, το βάρος που πέφτει στους ώμους μας είναι δυσθεώρητο… Οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, αυξάνονται με υπερδιπλάσιους ρυθμούς από τους Έλληνες με αποτέλεσμα να μιλάμε για έναν πλήρους εύρους εποικισμό! Η δε νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξαρτήτων Ελλήνων(!), όχι μόνο δεν παίρνει μέτρα γι αυτό, αλλά αντιθέτως ανακοίνωσε ότι θα δώσει στους αλλοδαπούς που γεννιούνται στην Ελλάδα την Ελληνική ιθαγένεια. Σύμφωνα με την «Έρευνα για τις συμπεριφορές που συνδέονται με την υγεία των εφήβων μαθητών» που διενήργησε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (ΕΠΙΨΥ) και εντάσσεται στο πλαίσιο του διεθνούς διαρκούς προγράμματος «Health Behaviour in School-Aged Children» υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στην Ελλάδα «το 2014 ένας στους 4 εφήβους απάντησε ότι έχει τουλάχιστον έναν γονιό αλλοδαπής εθνικότητας με ποσοστό 12,1% να απαντούν ότι και οι δύο γονείς τους είναι αλλοδαπής εθνικότητας». Η φυγή των νέων Ελλήνων στο εξωτερικό ολοκληρώνει την αντικατάσταση πληθυσμού που βρίσκεται σε εξέλιξη…

3.   Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. αποτελεί την αναίμακτη παράδοσή μας σε έναν υπερεθνικό οργανισμό που, σε πλήρη αντίθεση με ότι διακηρύττει, έχει σαν σκοπό την επιβολή της βούλησης των ισχυρών της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας στους υπολοίπους. Ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας των μικρότερων χωρών δεν έχει την ίδια αξία με τον αντίστοιχο «περιορισμό» της κυριαρχίας των ισχυρών. Και αυτό γιατί καθώς οι ισχυροί ελέγχουν τους κανόνες του παιχνιδιού στην Ε.Ε. ουσιαστικά δεν χάνουν κυριαρχία, αλλά πρακτικά αυτή εξαπλώνεται και επί των υπολοίπων (βλ. "Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης: Από το όνειρο στον εφιάλτη"). Για να λειτουργήσει το νέο αυτό σχήμα, απαιτείται –και η απαίτηση αυτή θα γίνει πιο έντονη αλλά και επίσημη στο κοντινό μέλλον– να υπάρξει μια «ομογενοποίηση» των λαών της Ευρώπης με μέτρα εις βάρος των εθνικών αντίστοιχων χαρακτηριστικών και ιδιαιτεροτήτων προς χάρη της «κοινής Ευρωπαϊκής εθνικής ταυτότητας», ενώ ήδη υπάρχουν φωνές κάποιων που το απαιτούν και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ευθαρσώς. Σε άλλες εποχές το λέγαμε και «κατάκτηση»…

Αυτές είναι οι τρείς κύριες απειλές που μπορούν από μόνες τους δυνητικά να αποτελέσουν κυριολεκτικά το τέλος του Ελληνισμού. Είναι απειλές που χτυπάνε στη καρδιά όλων των χαρακτηριστικών που μας κράτησαν ζωντανούς σε άλλες δύσκολες ιστορικά περιόδους. Γι αυτό είναι τόσο επικίνδυνες. Δεν είναι οι μοναδικές απειλές, φυσικά. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες επικουρικά μπορούν να…«συμβάλουν» αν συμπέσουν σε καίρια χρονικά σημεία της εκδήλωσης των ως άνω κύριων απειλών.

Το κερασάκι στη τούρτα, βέβαια, είναι η επίκαιρη οικονομική κρίση και το υπέρογκο μη βιώσιμο αέναο και αυτοτροφοδοτούμενο χρέος μας, που εφόσον δεν βρεθεί μια ουσιαστική λύση, θα αποτελέσει την απαρχή της αποσύνθεσης κάθε είδους και μορφής κυριαρχίας μας σε Ελλάδα αλλά και Κύπρο. Μπορεί αυτό να μην δύναται από μόνο του να σημάνει οριστικά το τέλος μας, όμως, λειτουργεί ενισχυτικά και συνδυαστικά με όλα τα προαναφερθέντα. Και δεν σκοπεύω καν να αναφερθώ στην ύπαρξη της εδαφικής απειλής από την Τουρκία και την στρατηγική περικύκλωση που υφιστάμεθα μέσω πρωτίστως της Αλβανίας και δευτερευόντως των Σκοπίων και της Βουλγαρίας, με την μεγάλη επιρροή της τουρκικής μειονότητας στα εδάφη της τελευταίας. Ούτε θα αναφερθώ στο πόσο χειροτερεύει τα πράγματα η κατάσταση που επικρατεί στη Θράκη. Αυτά τα αφήνω για την ανάλυση του σκεπτόμενου αναγνώστη…

Στη στροφή του 19^ου αιώνα υπήρχε μια χώρα ισχυρή με αξιοσημείωτο διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό εκτόπισμα στο τότε ευρωπαϊκό, αν όχι και στο διεθνές, γίγνεσθαι: η Πρωσία. Εδώ και πάνω από 80 χρόνια η χώρα αυτή δεν υπάρχει, ούτε κανένας πραγματικά αυτοπροσδιορίζεται πλέον εθνικά σαν «Πρώσος». Η στροφή του επόμενου αιώνα θα βρει τον κόσμο, μετά από πλέον των 4.000 ετών, με τους Έλληνες υπό εξαφάνιση, καθώς είναι ζήτημα αν στον ελλαδικό χώρο θα έχουν μείνει 1.500.000 πολίτες ελληνικής καταγωγής, με πολύ υψηλό μέσο όρο ηλικίας, και στον υπόλοιπο κόσμο πολύ κάτω των 5.000.000 σκόρπιοι στα διάφορα σημεία της Υφηλίου και συνεχώς αφομοιούμενοι. Η κατάσταση αυτή, φυσικά, δεν θα μπορεί να είναι αναστρέψιμη. Με τα μαθηματικά, βλέπετε, δεν μπορεί να τα βάλει κανείς…

Περάσαμε πάρα πολλά, καταφέραμε απίθανα πράγματα και αντέξαμε πολύ περισσότερο από άλλους λαούς και αυτοκρατορίες. Δυστυχώς, έλαχε στη γενιά μας να είμαστε από τις τελευταίες φουρνιές Ελλήνων και στη γενιά των εγγονών μας να δουν στα βαθιά τους γεράματα το οριστικό τέλος αυτού του Έθνους. Κάποτε θα γινόταν κι αυτό όπως σε τόσους άλλους: Μεσοποτάμιοι, Καρχιδόνιοι, Αζτέκοι, Ίνκας, Μάγια για να αναφέρουμε μερικούς. Κάποτε θα ερχόταν η σειρά μας να χαθούμε κι εμείς μετά από τόσες φορές που τη γλυτώσαμε «παρά τρίχα» από Πέρσες, Ρωμαίους, Φράγκους, Γότθους, Τουρκοκρατία, Βαλκανικούς Πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κτλ….

*          Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Αναλύσεων (ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.).