Είχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν
θα έπρεπε να γράψω ή όχι αυτό το άρθρο και δεν θα σας κρύψω ότι η απόφασή μου
ήταν να μην το κάνω. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελα να απογοητεύσω όσους θα το
διάβαζαν. Όμως κάποιες τελευταίες εξελίξεις με έκαναν να αναθεωρήσω αυτή μου
την απόφαση…
Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* – 21/03/2015
Οι δικοί μου άνθρωποι με έχουν ακούσει αρκετές φορές να λέω ότι η Ελλάδα
και ο Ελληνισμός δεν έχουν πλέον μέλλον ή ελπίδα. Είναι σημαντικό για την κατανόηση
αυτής της τόσο βαριάς κουβέντας και της επακόλουθης εξήγησης, να επισημάνουμε
ότι το κράτος ως νομική οντότητα, έστω και με κάποια άλλη μορφή, ενδεχομένως να
συνεχίσει να υπάρχει. Όμως, δίχως Έλληνες να το κατοικούν και να το διοικούν,
απλά μόνο κατ’ όνομα θα λέγεται «Ελληνική Δημοκρατία», στο βαθμό που θα
διατηρηθεί κι αυτό. Σημασία έχει, λοιπόν, η διατήρηση του Ελληνισμού και των
Ελλήνων, οι οποίοι όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, υπό κάποιες συνθήκες μπορούν
να επιβιώσουν και χωρίς την ύπαρξη ενός κράτους-προστάτη που θα τους περικλείει,
ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που και το Ελληνικό κράτος από μόνο του έχει
στραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρακτικά ενάντια στον Ελληνισμό με πράξεις και
παραλήψεις…
Επί Τουρκοκρατίας, λοιπόν, διατηρήσαμε όσο μπορέσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις
παραδόσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα μας και τη συνείδηση της κοινής μας
καταγωγής και καταφέραμε να «κρατήσουμε
την αναπνοή μας» όσο χρειάστηκε μέχρι την Απελευθέρωση. Σε αυτό βοήθησε το
γεγονός ότι Έλληνες και Τούρκοι κρατήθηκαν μακριά από ιδιαίτερες σχέσεις και
επαφές που θα μπορούσαν να αλλοτριώσουν και τελικά να εξαφανίσουν τα προαναφερθέντα
συστατικά στοιχεία του Ελληνικού Γένους.