ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

«Πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής – διπλωματίας με άλλα μέσα» είπε κάποτε ο Πρώσος στρατιωτικός και θεωρητικός του πολέμου Κλαούζεβιτς (1780-1831). Μια φράση η οποία παραμένει αναλλοίωτη στην ιστορία και επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, αρκεί κανείς να μελετήσει και να διδαχτεί από την ιστορία. Η παρουσίαση του βιβλίου, «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού (1833-1949)» από της εκδόσεις Σάκκουλα, του Δρ. Ιωάννη Σ. Παπαφλωράτου, Νομικού – Διεθνολόγου, στο κατάμεστο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου ήταν η αφορμή να ξαναθυμηθούμε την φράση αυτή ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου, μέσα στις οποίες αποτυπώνεται η δράση των Ι-VIII Μεραρχιών Πεζικού, καθώς και η νομική και χαρτογραφική παρουσίαση των γεγονότων.

Της Αθηνάς Κρεμμύδα*

Το βιβλίο προλογίζουν ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, και Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Τόρβας, Επίτιμος Διοικητής ΙΧ Μεραρχίας Πεζικού οι οποίοι ήταν παρόντες στην εκδήλωση όπως επίσης και όλοι οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, ο διοικητής της Σχολής Εθνικής Άμυνας, ο διοικητής της Σχολής Εθνικής Ασφαλείας, εκπρόσωπος της εκκλησίας, πολιτικοί και πλήθος κόσμου.

Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο συγγραφέας κ. Παπαφλωράτος το έργο είναι αποτέλεσμα πολυετούς μελέτης σε πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, η οποία ξεκίνησε από μια προσωπική οικογενειακή έρευνα. Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο αφορά στο ιστορικό πλαίσιο, το οποίο αναδεικνύεται μέσα από πληθώρα δημοσιευμένων πηγών· το δεύτερο συγκροτείται από ορισμένα χαρακτηριστικά περιστατικά από την δράση των οκτώ πρώτων μεραρχιών του Ελληνικού Στρατού, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τα στρατιωτικά αρχεία. Συνοπτικά, εξετάζονται κατά σειρά, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Μικρασιατική εκστρατεία, ο Β’ Παγκόσμιος και τα επακόλουθα γεγονότα έως το 1949. 

Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης: Από το όνειρο στον εφιάλτη

Τον τελευταίο καιρό έχει φουντώσει η ρητορική που προβάλει ως λύση για το αδιέξοδο της Ευρωπαϊκής οικονομίας, την «πολιτική ενοποίηση» της Ευρώπης. Οι φωνές αυτές θεωρούν -και όχι άδικα- ότι αν θέλουμε νομισματική ένωση, τότε ο δρόμος αυτός είναι μονόδρομος. Το θέμα αυτό όμως, γεννάει μια σειρά από ζητήματα που δεν μπορούν άλλο να παραμείνουν αναπάντητα…

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* - 24/05/2014

Το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα με την προοπτική που ευαγγελίζονται κάποιοι, αυτή της πολιτικής ενοποίησης ή αλλιώς της δημιουργίας πρακτικά των Η.Π.Ε. (Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης), κατά τον πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου κ. Guy Verhofstadt, είναι αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο γεγονός που συνέβη στην Ευρώπη μετά την Αναγέννηση. Οι αλλαγές είναι πραγματικά κοσμοϊστορικές! Αν προσέξουμε το πριν και το μετά και στα δύο αυτά ιστορικά ορόσημα –το ένα ολοκληρωθέν γεγονός, το δεύτερο εν εξελίξει– καταδεικνύουν το μέγεθος της μεταμόρφωσης για την οποία μιλάμε σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Στην τελευταία περίπτωση, οι αλλαγές δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Κάπου εδώ όμως, τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν τα προβλήματα…

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά την Αναγέννησης ήταν ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε και εξελίχθηκε. Κάποιοι άνθρωποι με ευρύτητα σκέψης και αξιοπρόσεκτη παιδεία, άρχισαν να βλέπουν ο καθένας στον τομέα ενδιαφέροντός του –επιστήμες, δικαιώματα του ανθρώπου κτλ.– τα λάθη και τα προβλήματα της καθεστηκυίας τάξης του Μεσαίωνα και μέσα από φωτισμένα συγγράμματα και με μεγάλο ρίσκο, προσπάθησαν να τα επικοινωνήσουν προς τα έξω. Κάποιοι εξίσου φωτισμένοι ηγέτες, προύχοντες και άρχοντες επηρεάστηκαν από τις νέες ιδέες που κυκλοφορούσαν και αφού πήραν πολλούς εκ των διανοητών αυτών υπό την προστασία τους, εξέδωσαν τα έργα τους και άρχισαν δειλά-δειλά να εφαρμόζουν κάποιες από τις ιδέες αυτές κατά την διοίκησή τους. 

 

 

Οπλοκατοχή και οικιακό άσυλο: Ένα θέμα ταμπού

Εγκλήματα όλων των ειδών είχαμε πάντα. Ληστείες, δολοφονίες, κλοπές, “τσαντάκιδες” κτλ. Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει μια καινούργια μορφή εγκλήματος, οι ένοπλες εισβολές σε οικίες και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με πολεμικά τυφέκια. Τα περιστατικά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αρκετά. Όπως είναι αρκετά και αυτά που δεν έχουν ακουστεί. Το όλο πρόβλημα φέρνει στο προσκήνιο μια συζήτηση που κάποτε πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει στα σοβαρά και στην Ελλάδα: το ζήτημα της οπλοκατοχής και του οικιακού ασύλου.

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* - 16/05/2014

Το όλο θέμα έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά τις γενικές αρχές που αφορούν το ζήτημα. Έχει θα λέγαμε συνταγματικές προεκτάσεις. Το δεύτερο σκέλος είναι πιο τεχνικό/νομικό, με την ουσία του όμως να πηγάζει από το πρώτο. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Η ανθρώπινη ελευθερία και το δικαίωμα στην περιουσία, θεωρούνται στο δυτικό πολιτισμό ως ίσως τα σημαντικότερα αγαθά. Αξίες για τις οποίες έχουν χυθεί ποταμοί αίματος, έχουν διανυθεί εκατομμύρια χιλιομέτρων σε πορείες, έχουν γίνει δεκάδες χιλιάδες ώρες συζητήσεων και έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα, μελέτες, βιβλία αλλά εν τέλει και νόμοι για την κατοχύρωσή τους. Είναι όμως επαρκή αυτά; Φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε; Ο άνθρωπος από τότε που εμφανίστηκε στο πλανήτη προσπαθούσε να διαφυλάξει ακριβώς αυτές τις αξίες με κάθε μέσο. Ο τρόπος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για να του τα αφαιρέσει ήταν συνήθως ο ίδιος: η βία. Έτσι μοιραία, τα μέσα που αναγκαζόταν ο εκάστοτε αμυνόμενος να χρησιμοποιήσει ήταν τα ίδια ή ανάλογα με τα μέσα που χρησιμοποιούσε ο επιτιθέμενος. Κι αυτά δεν ήταν άλλα από τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούσε για να κυνηγήσει και να τραφεί: τα όπλα.

Με την πρόοδο των κοινωνιών αυτό το μοτίβο δεν άλλαξε και πολύ. Οι κυριότερες αλλαγές εντοπίζονται στα μέσα αυτά καθ' αυτά με τα οποία προσπαθούσε η κάθε πλευρά να επιτύχει το σκοπό της. Οι τεχνολογικές εξελίξεις απλώς άλλαζαν και τα όπλα. Όσο κι αν προόδευσε ο άνθρωπος τίποτα δεν επηρέαζε ιδιαιτέρως την πραγματικότητα αυτή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η μόνες περιπτώσεις που επεβάλλετο αφοπλισμός σε μια κοινωνία ήταν όταν υπήρχαν τυραννικά καθεστώτα τα οποία προφανώς δεν επιθυμούσαν την ύπαρξη οπλισμένων πολιτών οι οποίοι δυνητικά θα μπορούσαν να απειλήσουν την εξουσία τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο πολίτης δεν νοήτω να είναι άοπλος. Στην Ελλάδα δε, η ίδια η λέξη “πολίτης” δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από τον αναγραμματισμό της λέξεως “οπλίτης”, καταδεικνύοντας πέραν πάσης αμφιβολίας την άρρηκτη διασύνδεση των δύο αυτών ιδιοτήτων του κάθε μέλους της κοινωνίας.