καθώς η Μοίρα η κοινή μας θέλησε,
βούλιαξε η ψυχή μου στο υπόγειο,
όπου η ανάλγητη ανάγκη μ’ εγκατέστησε.
Μα στο απέναντι το σπίτι – χάλασμα,
Εις πείσμα των καιρών και των δακρύων,
ένα δεντράκι πρόκοψε και φούντωσε
σε μια χαραγματιά των ερειπίων.
Το είδα κι η ψυχή μου αναστήθηκε
και στην καρδιά μου φώλιασε η ελπίδα,
«Αφού μπορείς, κι εγώ μπορώ» του φώναξα!
Θεέ μου, το μήνυμα το πήρα!
Ζένια Κατσούλη
Θεσσαλονίκη, 13/05/2015
The message (To Katerina)
Leaving my old Forefathers’ house that I lost,
as our common Fate has decided,
my soul sunk into the basement, where I moved,
as the cruel need has settled me down and provided.
But in the old deserted house - across the street,
despite the Times and the Tears,
a young tree has sprung and it has bloomed,
in a narrow crack of the ruins, through the years.
I saw it and my soul exalted
and in my heart a hope revived
“If you can do it, I can too”, I cried!
Thank you, my Lord, I got the message and survived!
Zenia Katsouli
Thessaloniki, 13/05/2015
