ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ Ε.Ε.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι εκδηλώσεις για την επέτειο της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου πρέπει να γίνονται πλέον στην Αθήνα και όχι μέσα στην Βόρειο Ηπειρο, από την στιγμή που τα ελληνοαλβανικά σύνορα είναι ανοιχτά από το 1990 και η Αλβανία είναι πλέον μια δημοκρατική χώρα που ετοιμάζεται να γίνει και μέλος της Ε.Ε.! Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε. Η ερώτηση είναι ρητορική γιατί γνωρίζω ότι υπάρχουν εκατοντάδες απαντήσεις - δικαιολογίες, πολιτικές, διπλωματικές ή ότι άλλο θέλετε.

Της Αθηνάς Κρεμμύδα* - 17/02/2014

Υπάρχουν ωστόσο, ευτυχώς και κάποιο λίγοι «τρελοί» για την εποχή μας οι οποίοι το τολμούν και γιορτάζουν τα 100 χρόνια από την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου στην καρδία της Βορείου Ηπείρου χωρίς καμία πολιτική κάλυψη, βεβαίως, από την Βορειοηπειρωτική ηγεσία ή από την Ελλάδα, υπό στενή παρακολούθηση βέβαια των μυστικών υπηρεσιών της Αλβανίας, οι οποίες άλλοτε παρατηρούν και φακελώνουν και άλλοτε συλλαμβάνουν Βορειοηπειρώτες που πετάνε φεϊγβολάν με την Ελληνική πλευρά να μένει απαθέστατη…

Ας επιστρέψουμε όμως στην άλλη όψη του νομίσματος, στην Αθήνα και τις λαμπρές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του Αυτονομιακού Αγώνα των Βορειοηπειρωτών. Πλήθος κόσμου συμμετείχε τη Κυριακή στην δοξολογία και την κατάθεση στεφάνου τιμώντας την μνήμη των ηρώων που θυσιάστηκαν για την Βόρειο Ήπειρο. Δεν έλειψαν βέβαια και οι αποδοκιμασίες απέναντι σε πολιτικούς και κόμματα, σημεία των καιρών, δεδομένης της δύσκολης οικονομικής και πολιτικής περιόδου που διανύει η Ελλάδα. Έπειτα ακολούθησε σειρά ομιλιών στο Πολεμικό Μουσείο με αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα που έγραψαν λαμπρές σελίδες στο Βορειοηπειρωτικό ζήτημα αλλά και στις σημερινές εξελίξεις.

Κυπριακό: Η οδυνηρή επιλογή και το τέλος της Ουτοπίας

Εδώ και σειρά ετών με συνδέουν ιδιαίτερες, προσωπικές και βαθιές σχέσεις με την Κύπρο. Οι σκέψεις, λοιπόν, που θα καταγράψω πιο κάτω βγαίνουν με ιδιαίτερη δυσκολία και προκαλώντας μου μεγάλο πόνο, αλλά -όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό- και Ελπίδα…

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* - 11/02/2014

Υπό άλλες συνθήκες η τελευταία ανακίνηση του Κυπριακού θα μπορούσε να είναι μια θετική εξέλιξη μετά από 10 χρόνια απραξίας. Όμως, δεδομένου ότι έχει προηγηθεί η προσπάθεια ολοκλήρωσης του αντικειμενικού σκοπού των επιχειρήσεων «Αττίλας» 1 και 2 μέσω του Σχέδιου Ανάν το 2004, καθώς και η ανάληψη της διακυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον θερμότερο υποστηρικτή του, τον κ. Αναστασιάδη, οι επικείμενες διαπραγματεύσεις μας φέρνουν πιο κοντά από ποτέ στην ολοκλήρωση με το χειρότερο τρόπο μιας τραγωδίας που ξεκίνησε πριν 40 χρόνια.

Τι ακριβώς εννοούμε, όμως, όταν μιλάμε για «ολοκλήρωση της τραγωδίας»; Εν αντιθέσει με αυτό που μπορεί να έχει στο μυαλό του ο απλός πολίτης, η ολοκλήρωση της τραγωδίας ΔΕΝ είναι η διχοτόμηση! Η ολοκλήρωση της τραγωδίας είναι η τελική πραγματοποίηση του αρχικού σχεδίου της Άγκυρας, δηλαδή, η πλήρης κατάκτηση/απορρόφηση (ή οποιοδήποτε συνώνυμο επιθυμείτε), της Κύπρου από την Τουρκία. Η ενσωμάτωση και υποταγή της Κύπρου στη σφαίρα επιρροής της γείτονος.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους. Δύο τρόποι υπάρχουν να λυθεί το Κυπριακό: ή με τα όπλα ή με τη διπλωματία. Με τα όπλα σημαίνει η επανέναρξη των εχθροπραξιών με σκοπό να ρίξουμε τα Τουρκικά στρατεύματα κατοχής στη θάλασσα. Μη ξεχνάμε ότι η Πράσινη Γραμμή είναι γραμμή «κατάπαυσης του πυρός» και όχι σύνορα. Έχουμε, δηλαδή, μια εκεχειρία που διαρκεί 40 χρόνια. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Όσο κι αν θα προτιμούσα αυτή τη λύση, δυστυχώς, ΌΧΙ δεν είναι. Το σύνολο των Ελληνικών δυνάμεων στη Μεγαλόνησο δεν επαρκούν για ένα τέτοιο εγχείρημα. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα σήμαινε έναν πλήρους εύρους Ελληνοτουρκικό πόλεμο (total war κατά Clausewitz) σε όλα τα μέτωπα, Κύπρο-Αιγαίο-Έβρο, με πιθανά δύο ακόμα μέτωπα, ένα εσωτερικό -ελέω πολυπολιτισμού- και ένα κοντά στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, όχι ανοιχτά με τις Αλβανικές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά με κυρίως μονάδες του UCC και λοιπούς συνεργαζόμενους... Η δυνατότητα ενίσχυσης των δυνάμεων στη Κύπρο θα ήταν αδύνατη. Το κυριότερο, μάλιστα, είναι ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ειδικά στο μέτωπο της Κύπρου δεν θα είχαμε τα ακριβώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα… Αλλά ακόμα κι αν από στρατιωτικής απόψεως ήταν εφικτή μια τέτοια απόπειρα, είναι θλιβερά προφανές ότι δεν έχουμε πολιτικές ηγεσίες ούτε στην Ελλάδα ούτε στη Κύπρο έστω και για να σκεφτούν μια τέτοια επιλογή… Επομένως, μένουμε με τις επιλογές που μπορεί να μας παράσχει η διπλωματία.