Η μεγάλη πλειοψηφία των λαθρομεταναστών είναι μουσουλμάνοι οι οποίοι έρχονται από την Ασία ή την Αφρική. Και έρχονται εδώ για να βρουν μια καλύτερη ζωή. Αυτήν όμως την καλύτερη ζωή εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούμε να τους την δώσουμε. Εμείς εδώ έχουμε 2 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εμείς εδώ έχουμε 600 χιλιάδες άνεργους και δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, πώς να βοηθήσουμε και 2 εκατομμύρια ξένους; Έτσι συζητούμε την προώθησή τους σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Γιατί όμως 2 εκατομμύρια μουσουλμάνοι να πάνε οπωσδήποτε στην χριστιανική Ευρώπη και στην χριστιανική, φτωχή Ελλάδα; Γιατί δεν συζητάνε την προώθηση τους στην τεράστια, στην πάμπλουτη και, το κυριότερο, στην μουσουλμανική Σαουδική Αραβία; Γιατί όχι στα πάμπλουτα μουσουλμανικά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι, κ.λπ.) Γιατί όχι στα πάμπλουτα Μπαχρέιν, Κατάρ, Ομάν που είναι και χώρες μουσουλμανικές; Γιατί όχι σε αυτά τα κράτη όπου η ανεργία είναι μηδέν και στα οποία υπάρχει ένας οργασμός έργων, κατασκευών δημόσιων και ιδιωτικών; Γιατί όχι και στην τεράστια μουσουλμανική Τουρκία; Γιατί όχι στην πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη;
Φαντάζομαι ότι αυτές οι πλούσιες, έως πάμπλουτες, μουσουλμανικές χώρες θα θέλουν να στηρίξουν και να προστατέψουν τους ομόθρησκούς τους. Και βέβαια αναρωτιέμαι γιατί άραγε αυτοί που φεύγουν από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Ινδία ή το Μπαγκλαντές δεν πάνε να ζητήσουν άσυλο, δουλειά και μια αξιοπρεπή ζωή στην κοντινή τους, πλούσια και ομόθρησκη Σαουδική Αραβία και έρχονται στην μακρινή, φτωχή και χριστιανική Ελλάδα; Ή στην πιο μακρινή Ιταλία; Ή στην ακόμα πιο μακρινή Γαλλία; Δεν καταλαβαίνω γιατί φεύγουν από την Σομαλία, την Αιθιοπία ή το Σουδάν και κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα δύσκολου και επικίνδυνου ταξιδιού για να φτάσουν στην μικρή φτωχή και χριστιανική Ελλάδα, ενώ απέναντι τους στα 50 χιλιόμετρα, στην απέναντι ακτή της Ερυθράς θάλασσας, είναι η τεράστια πάμπλουτη και μουσουλμανική Σαουδική Αραβία. Γιατί άραγε φεύγουν από το Ιράκ και έρχονται στην Ελλάδα, ενώ το Ιράκ συνορεύει με την Σαουδική Αραβία; Δεν είναι πολύ περίεργο;
Ας δεχθούμε λοιπόν ότι πράγματι υπάρχει ανθρωπιστική κρίση σε ορισμένες περιοχές τού κόσμου λόγω φτώχειας, λόγω πολέμων, λόγω ασθενειών ή για όποιους άλλους λόγους, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να φεύγουν από τα σπίτια τους. Μήπως πρέπει να το δούμε και από αυτήν την άποψη το πρόβλημα και να αρχίσει η Ε.Ε. να πιέζει τις πλούσιες μουσουλμανικές χώρες, αλλά και τις ΗΠΑ να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσον αφορά την βοήθεια των, όπως λένε, φτωχών και κατατρεγμένων μουσουλμάνων; Και θα ήθελα να δω πώς θα αντιδράσουν αυτές οι μουσουλμανικές χώρες; Θα ήθελα να δω πόσο ανθρωπιστές είναι και πόσο νοιάζονται για τους αναξιοπαθούντες ομόθρησκούς τους. Και θα ήθελα να δω πώς θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ, που κάθε χρόνο με κάτι περίεργες εκθέσεις κατηγορούν τους Έλληνες και τους άλλους Ευρωπαίους ότι κακομεταχειρίζονται του δυστυχισμένους μουσουλμάνους πρόσφυγες.
Εν ονόματι του έθνους: Η Δεξιά, το έθνος και ο λαός
του Χρήστου Χαρίτου μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
Η καθημερινή διαχείριση της πολιτικής, δεν μας επιτρέπει πολλές φορές να σκεφθούμε και να αποσαφηνίσουμε τα ιδεολογικά και αξιακά προτάγματα των επιλογών μας. Ένα σημαντικό για εμένα ερώτημα είναι το εξής: ποια είναι «η πηγή της εξουσίας», στο όνομα τίνος ασκείται, ή θα έπρεπε να ασκείται, η πολιτική και η εξουσία; Δεν ξέρω πόσο προφανές είναι αυτό το ερώτημα. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν πολλαπλές απαντήσεις, οι οποίες ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες.
Γνωρίζω επίσης ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα σηματοδοτήσει και τις μελλοντικές μας πολιτικές επιλογές ως έθνος, κοινωνία και πολίτες. Διότι η πολιτική υπηρετεί συλλογικότητες, μιλάει στο όνομα της οργανώσεως του συλλογικού βίου μας. Αλλιώς, δεν θα είχε λόγο υπάρξεως, αν τα πάντα εδράζονταν στον ιδιωτικό μας χώρο και στις ατομικές μας επιλογές. Άρα, το ερώτημα της «πηγής της εξουσίας» δεν είναι ρητορικό ή φιλοσοφικό παίγνιο, αλλά αφορά τον πυρήνα της πολιτικής. Και αφορά όλους τους συμμετέχοντες: τους πολιτικούς, τα κόμματα, τα θεσμικά όργανα της πολιτείας, τους πολίτες-ψηφοφόρους.
Για τον φιλελευθερισμό, πηγή της εξουσίας είναι ο πολίτης, ο λαός, με μία όμως απογυμνωμένη από εθνικο-πολιτισμικά αξιώματα αποτύπωση. Παράλληλα, πολίτης μπορεί να γίνει ο καθένας, με μία τυπικών κριτηρίων πολιτογράφηση και ο λαός ταυτίζεται με τον πληθυσμό που κατοικεί στην χώρα και ενίοτε με το εκλογικό σώμα. Στην φιλελεύθερη σκέψη ο λαός είναι απλώς το άθροισμα των μεμονωμένων ατόμων.
Κατ’ επέκταση, η φιλελεύθερη αντίληψη για το κράτος αναπτύχθηκε ως απόρροια των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη και της επιρροής της Γαλλικής επαναστάσεως. Για τους φιλελεύθερους, η εξουσία είναι αναγκαίο κακό, το οποίο τιθασεύεται από τον περιορισμό των εξουσιών του κράτους, προς όφελος των ατομικών δικαιωμάτων.
Η πηγή της εξουσίας όμως είναι οι πολίτες, με εξατομικευμένα συμφέροντα και επιθυμίες, οι οποίοι βλέπουν στο κράτος ένα μηχανισμό διασφαλίσεως των δικαιωμάτων τους. Για τον φιλελευθερισμό, το κράτος δεν πρέπει να έχει αξιακές προτεραιότητες, αλλά να περιορίζεται μόνο στην εξασφάλιση ενός περιβάλλοντος φιλικού στα αστικά δικαιώματα των πολιτών.
Για τον μαρξισμό, πηγή της εξουσίας είναι αυτοί που παράγουν με την εργασία τους την υπεραξία των εμπορευμάτων, οι εργάτες. Ο μαρξισμός βλέπει στο κράτος ένα μηχανισμό αναπαραγωγής της ταξικής εξουσίας της αστικής τάξεως, ο οποίος διαιωνίζει την μισθωτή εργασία και ιδιοποιείται την υπεραξία των εργατών. Η απάντηση σε αυτό είναι η απόκτηση διακριτής ταξικής συνειδήσεως από τους εργάτες, η οικοδόμηση ενός ταξικού κόμματος, του κομμουνιστικού και η επανάσταση, για να οδηγηθούμε στην σοσιαλιστική κοινωνία. Η «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην ανατροπή του αστικού κράτους και τον κομμουνισμό.
Για τον εθνικισμό και την Δεξιά πηγή της εξουσίας και της πολιτικής είναι το έθνος. Το έθνος έχει υποστασιοποιήσει τα κοινά φυλετικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και έχει εμπεδώσει την συνείδηση της ιδιαιτερότητός του έναντι των άλλων εθνικών συνόλων. Για την Δεξιά ο «λαός» δεν είναι ο «πληθυσμός» που κατοικεί στην χώρα, αλλά είναι το έθνος την δεδομένη ιστορική στιγμή. Ενώ το έθνος χάνεται στον χωροχρόνο, ο λαός έχει καθορισμένη χρονική και χωρική υπόσταση. Το έθνος εκφράζει το άπειρο, ο λαός το πεπερασμένο. Όπως έλεγε ο Σαρλ Μωρράς: «η Γαλλία έγινε έθνος όχι χάρη στα 40 εκ. των ζωντανών της, αλλά χάρη στο 1 δις των νεκρών της». Για αυτούς τους λόγους, η Δεξιά αντιλαμβάνεται τον λαό με εθνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, αντίστοιχα του έθνους.
Για τον εθνικισμό και την Δεξιά, το κράτος αποτελεί την αξιακή και πολιτική έκφραση του έθνους, της εθνικής κοινωνίας. Για αυτό και το κράτος οφείλει να είναι εθνικό, γιατί προστατεύει αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το νεοελληνικό κράτος είναι γέννημα της Εθνεγερσίας του 1821. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Έγινε για να προστατεύσει την ελευθερία και την βούληση των Ελλήνων.
Η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, που συνήλθε στις 20 Δεκεµβρίου 1821, ως «η πρώτη ελευθέρα Συνέλευσις των Ελλήνων ως Έθνους µετά είκοσι δύο αιώνες», κλήθηκε να αποφασίσει «ποιοι είναι Έλληνες». Και η απάντηση που έδωσε ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες και απολαµβάνουσι άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωµάτων».
Όπερ σημαίνει, ότι η ταυτότητα των Ελλήνων είναι φυλετική (αυτόχθονες κάτοικοι) και θρησκευτική (πιστεύουσιν εις Χριστόν), ενώ κατοχυρώνει την δημοκρατική ισονομία. Η άσκηση όμως των πολιτικών δικαιωμάτων συνδέεται απαράβατα με την εθνικο-θρησκευτική ταυτότητα του «ποιος είναι Έλληνας». Μόνο οι Έλληνες είναι φορείς και εντολοδόχοι της εξουσίας. Για αυτό και τα ελληνικά Συντάγματα αναφέρουν έκτοτε ότι «πηγή της εξουσίας είναι το έθνος», μαζί με τον λαό, ενώ έως το Σύνταγμα του 1973 αναφερόταν μόνο το έθνος.
Το έθνος όμως, πέραν της φυλετικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητος, είναι και ένα πνευματικό γεγονός, καθώς αναπτύσσει την δική του συνείδηση και μνήμη και αποκτάει ένα ιδιαίτερο πεπρωμένο, που υπερβαίνει την ζωή και το μέλλον των εξατομικευμένων ανθρώπων. Για αυτό και ο πεπερασμένος λαός δεν μπορεί να υπερκεράσει το άχρονο έθνος, το επιμέρους δεν γίνεται να υποκαταστήσει το όλον. Το σήμερα δεν επιτρέπεται να διαγράψει το χθες, ούτε να εξαφανίσει το αύριο. Στον βαθμό, που ένας λαός δεν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει, στερούμενος πνευματικών καταβολών και νοήματος ζωής, συμπαρασύροντας μαζί του στον χαμό και το έθνος στο οποίο ανάγεται.
Αυτή πρέπει να είναι η ιδεολογική και αξιακή αφετηρία της ελληνικής Δεξιάς στο πολιτικό επίπεδο και στο πως αντιλαμβάνεται την άσκηση της πολιτικής και τον ρόλο του κράτους. Μόνο η πολιτική που ασκείται «εν ονόματι του έθνους» είναι ηθικώς νομιμοποιημένη. Μόνο το «εθνικό κράτος» καταφάσκει με την γέννηση του νεοελληνικού κράτους και τις ανάγκες της εθνικής κοινωνίας. Οτιδήποτε άλλο αλλοτριώνει τα ιστορικά, αξιακά και πολιτικά προτάγματα των Ελλήνων.
Να δώσω κάποια παραδείγματα, γιατί είναι «ηθικώς νομιμοποιημένη» η πολιτική που ασκείται εν ονόματι του έθνους και όχι του λαού; Αν η μέγιστη προτεραιότητα είναι ο λαός και όχι το έθνος, γιατί να μην αυξήσουμε το δημόσιο χρέος όσο μπορούμε, αφού αυτό θα δώσει μεγαλύτερες τρέχουσες καταναλωτικές δυνατότητες στον λαό και άρα περισσότερη ευημερία; Το ποια επόμενη γενιά Ελλήνων θα πληρώσει τους τόκους και τα χρεωλύσια δεν αφορά τον λαό, την δεδομένη χρονική στιγμή.
Αν ο λαός έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί να μην εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους στο όνομα της οικονομικής αναπτύξεως; Οι οικονομικοί πρόσοδοι που θα του αποφέρουν υπερτερούν της περιβαλλοντολογικής ισορροπίας που θα έχουν οι επόμενες γενεές. Με το ίδιο σκεπτικό, γιατί ο «λαός της Ελλάδος» θα πρέπει να υπερασπισθεί εν όπλοις, αν χρειασθεί, τον «λαό της Κύπρου», οι οποίοι είναι πολίτες μίας ανεξάρτητης δημοκρατίας; Αν δεν μας ενώνει το έθνος, με ότι αυτό συνεπάγεται στην πράξη, γιατί να θυσιασθούμε για ένα ξένο λαό;
Για αυτό επιμένω ότι στερούνται ηθικής βάσεως όλες οι διεθνιστικές ιδεολογίες, από τον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό ως τον μαρξισμό και τον πολύ-πολιτισμό. Αδυνατώ επίσης να κατανοήσω τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι «το έθνος είναι φαντασιακή κατασκευή», ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει ηθικά και αξιακά διακυβεύματα, ότι το να είσαι Έλληνας είναι απλό ζήτημα υπηκοότητος, ότι η θρησκεία πρέπει να διαχωρισθεί από τις κρατικές λειτουργίες, ότι η πίστη στο έθνος πρέπει να αντικατασταθεί από την πίστη σε ένα δημοκρατικό Σύνταγμα (ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του Χάμπερμας).
Όπως πολύ σωστά λέει ο JohnFonte, στέλεχος του δεξιού HudsonInstitute των ΗΠΑ, «το έθνος δεν το κάνει το κοινό διαβατήριο, αλλά η κοινή καταγωγή και ο κοινός πολιτισμός». Είναι λυπηρό αυτές τις αλήθειες να τις ακούς από Αμερικανούς, ενώ στην Ελλάδα η εθνοφοβική Αριστερά έχει αποδομήσει κάθε εθνική σκέψη. Να γιατί η ιδεολογία πρέπει να επιστρέψει ξανά στην πολιτική, γιατί χωρίς ιδεολογία δεν νοούνται πολιτικές επιλογές. Πεδίον δόξης λαμπρό για τους πολιτικούς της ριζοσπαστικής Δεξιάς, εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 17 (Μάιος 2009) του διμηνιαίου περιοδικού Patria.
του Παναγιώτη Α. Καράμπελα Υποψηφίου Ευρωβουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ.
Αποτελεί γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες που θα κληθούν να ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές, λίγη έως καθόλου ενημέρωση έχουν για το τι συμβαίνει στο κέντρο αποφάσεων της Ε.Ε. Η εδώ προεκλογική περίοδος πέρασε κυνηγώντας πότε παπαγαλάκια, πότε "ιπτάμενους" επιχειρηματίες και πότε...βαρβάρους. Σε τίποτα δεν έγινε σοφότερος ο Έλληνας και καμία νέα γνώση δεν απεκόμισε περί του τι συμβαίνει και πως συμβαίνει η όποια αλλαγή στη ζωή του μέσω Βρυξελλών. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που εκτός από οργή για τα σκάνδαλα, οι Έλληνες νοιώθουν και ως χάσιμο χρόνου την συμμετοχή τους στις Ευρωεκλογές.
Βεβαίως, συμφέρει το δικομματισμό η απαξίωση της όλης διαδικασίας, γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο ασχολούνται -και ψηφίζουν- μόνο τα...δικά τους παιδιά. Η προσπάθειά τους, όμως, να αφεθεί στο σκοτάδι ο Ελληνικός λαός και να μας σύρουν στην αποχή, έχει σαν ουσιαστική αφετηρία την ίσως κυριότερη και πιο πυγαία ανεπάρκειά τους:
Το σύστημα δεν μπορεί να παράξει ηγέτες. Δεν μπορεί να φτιάξει ανθρώπους που θα εμπνεύσουν και θα πείσουν τον Ελληνικό λαό να τους ακολουθήσει, σχεδόν όπου τους πάνε! Το σύστημα δεν έχει εκείνη τη προσωπικότητα, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Καποδίστριας ή ακόμα και ο Γέρος της Δημοκρατίας, που θα ελκύει τα πλήθη σε τέτοιο βαθμό που να μην χρειάζονται οι σχεδόν συνωμοσιολογικές πρακτικές απενεργοποίησης του λαού. Δεν μπορούν να μας πείσουν και γι αυτό μας διώχνουν από τις κάλπες. Μας φοβούνται γιατί δεν μας ελέγχουν. Τόσο ποταποί είναι.
Πως θα μπορούσαν, όμως, να βγάλουν ηγέτες, όταν "χτίζουν" τους ανθρώπους τους χωρίς τον κοινό παρονομαστή μεταξύ των Ελλήνων, εκείνη τη δύναμη που μας καθοδηγούσε πάντα έστω και την τελευταία στιγμή στο να πάρουμε τη σωστή απόφαση: την Φιλοπατρία; Πως να καταλάβουν τις κινήσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη και ποια κινητήριος δύναμη τον φέρνει πάντα ένα βήμα εμπρός απ' αυτούς; Πως να καταλάβουν την απήχηση των απόψεών του με κλάσμα μόνο της προβολής τους;
Εκεί, λοιπόν, καταδικασμένοι υποσημείωση της Ιστορίας θα παραμείνουν και οι τωρινοί "διαχειριστές" της χώρας μας να απορούν, πώς τα Έθνη προοδεύουν με ηγέτες που μνημονεύονται και πως αυτοκρατορίες καταρρέουν και εξαφανίζονται μπροστά στο ξέσπασμα των περιφρονημένων υπηκόων τους!
